Saperavi en Georgië deel 2

Inmiddels al weer in Istanbul en over 6 dagen weer in Nederland, maar we gaan nog even terug naar Georgië.
Ja, Tbilisi, wat zal ik over deze stad vertellen, het is een prachtige stad, met zoals zo vaak een oud en een nieuw gedeelte. Helaas is het ook hier heel erg koud, een gure wind. Gelukkig zitten we met onze hotels meestal erg centraal en ook dit keer, de oude stad is op loopafstand. Deze ochtend leidde Nutza ons door de oude stad en ik kan nu al zeggen, het was een pittige ochtendgymnastiek. Tbilisi ligt op heuvels en we beklommen erg veel trappen en daarna natuurlijk ook weer naar beneden! Als eerste een mooi uitzichtpunt voor het hotel, vanaf de plek bij de ' Metekhikerk', vervolgens zijn we naar de badhuizen gewandeld, deze bestaan al meer dan 1000 jaar, er komt hier natuurlijk sulfurwater in de badhuizen en uiteraard claimen ze opperste gezondheid als je hier een bad neemt! Helaas te kort hier om er gebruik van te maken. Een korte wandeling naar de waterval gemaakt en vervolgens de trappen op naar het ' Narikalafort, daar is ook de ' St. Nicholaskerk', nieuw gebouwd in 1996/1997 op oude grondvesten uit de 13 en eeuw, toen de kerk door brand werd verwoest. Prachtige fresco's, scènes uit de bijbel als ook uit de. Georgische geschiedenis. Het fort dateert uit de 4e eeuw, deels vernield door een aardbeving in 1827.
Daarna klommen we verder naar boven naar een verschrikkelijk lelijk beeld, een vrouwenfiguur genaamd ' Kartlis Deda'. Het is gemaakt in 1958 toen Tbilisi 1500 jaar bestond. Zij kijkt uit over de stad, net als het Christusbeeld in Rio de Janeiro!
Op onze tocht naar beneden langs verschillende kerken gewandeld, sommige van origine Armeens, maar deze zijn nu orthodox Georgisch, zij zijn min of meer geconfisceerd en alle Armeense elementen zijn vernield of verdwenen! Ook erg veel schade van de laatste aardbeving gezien, die deze stad heeft getroffen enige jaren geleden.
Als laatste naar de ' puppettower' gewandeld, om 12.00 uur komt daar een heel poppenspel langs, erg leuk. Ook wilden we hier naar een voorstelling, maar de voorstelling was al maanden uitverkocht, helaas.
De middag was voor onszelf. De avondmaaltijd was ook nog wat, we besloten om ons aan te sluiten bij een paar anderen uit de groep en maar lopen en maar lopen. Uiteindelijk maar gevraagd waar de reis naar toe ging, want ik had honger en wilde alleen maar wat eten. Bleek, dat Hannah en Liz graag naar en bepaalde kroeg wilde om te stappen en dan onderweg ergens wat eten, maar ja daar kwam het niet van. Uiteindelijk in een Ierse pub gegeten en toen maar met de taxi terug, ik had echt geen puf meer om dat hele stuk weer terug te lopen, gelukkig dachten Michelle, Karen en Zoe er ook zo over! En de andere drie gingen nog even stappen.
De andere dag met Michelle op pad geweest, eerst naar de ' Sameba Kathedraal' een nieuwe kerk, gebouwd tussen 1995 en 2004. Het is de derde grootste Kathedraal ter wereld en hij is gebouwd op de Elia heuvel. Het is een prachtige kathedraal, met veel traditionele Georgische motieven en veel bladgoud!
Van daaruit zijn we naar het Nationale Museum gegaan, zeer interessant. Verschillende tentoonstellingen, maar vooral de archeologische afdeling was schitterend. Voorwerpen van wel 5000 jaar voor onze jaartelling,veel goud en zilver, prachtig bewerkt en ook mooi keramiek. Ook de afdeling over de 70 jarige overheersing van de Sovjet Unie was interessant, maar ook heftig! Laat geluncht in één van de oude vesting muren van de stad.
Om 19.00 uur was het verzamelen voor een diner met Georgische dans, nou dat ging leuk, hahaha. Wij zaten met zijn vieren in een taxi en Nico zei , dat de taxichauffeurs wisten waar ze heen moesten en wij kregen de naam van het restaurant en een beetje de richting waar het zou moeten staan. Nou de chauffeur sprak alleen maar Georgisch en wij dus alleen Engels, maar goed hij reed dus na 100 meter al verkeerd, hup de drukte in van de stad. Wij probeerden hem dat duidelijk te maken en vroegen hem om de centrale te bellen. Alles wat er gebeurde was dat hij in het Georgisch tegen ons begon te schreeuwen en wilde niet naar ons luisteren. Ondertussen begon hij over de prijs te onderhandelen, maar ja, wat kunnen wij er aan doen dat hij blijkbaar de weg niet weet!? Uiteindelijk weigerde hij om met ons verder te rijden en zijn we uitgestapt. Ja, en daar stonden we dan, midden in de drukke stad, geen idee waar we heen moesten en geen taxi meer! Maar gelukkig was een kapper met WIFI bereid om ons te helpen. Uiteindelijk vonden we het restaurant onder de goede naam en een taxichauffeur die bereid was ons voor het afgesproken bedrag ernaar toe te rijden. Ook hij wist niet waar het was, maar dankzij mijn ' google maps' en de GPS van John kwamen na ruim een uur in het goede restaurant terecht. Alwaar de groep al aan de maaltijd zat en geen idee had waar wij waren gebleven. Hilarisch! Wel jammer dat er in deze landen nog steeds zo heel veel wordt gerookt in de restaurants.
De andere dag ging de reis weer door via Gori, het Stalinmuseum, erg bizar als je de dag ervoor de ellende hebt gezien die oa deze man heeft veroorzaakt.
Daarna zijn we naar de Mtskheta grotten gegaan, een nederzetting uit de ijzertijd, een deel is nog in tact en een deel is door een aardbeving ingestort. Uitkijken geblazen en weer flink klimmen, maar wel de moeite waard en vooral omdat de temperatuur nu lekker was en het zonnetje scheen. Daarna zijn we naar Kutaisi gereden, naar onze volgende ' homestay'. Hier mijn gekochte fles saperavi opgedronken. Die hoef ik niet meer mee te sjouwen, hahaha.
Daar de volgende ochtend nog de ' Baglati Kathedraal' bezocht. Een Kathedraal uit de 11e eeuw, maar vele malen vernield, sinds 2012 wordt hij weer herbouwd en gerestaureerd. Overigens een prachtig uitzicht over de besneeuwde bergen van Kaukasus.
Vervolgens zijn we naar de ' Prometheusgrot' gereden. Prachtige druipsteenformaties en in totaal zijn we de hele grot doorgewandeld over 800 traptreden, dus weer een goede ochtendgymnastiek! Normaal ga je met een bootje de grot uit, maar door de regen was de waterstand te hoog en nu gingen we terug met een treintje, ook leuk! Daarna verder gereden naar Batumi. Hier sliepen we ruim 2 km buiten het centrum, maar wel aan de boulevard, dus een prachtige zonsondergang was ons deel! Vervolgens één van de duurdere vissen uit de Zwarte Zee gegeten, maar hij was vers en erg lekker.
De andere dag pas laat op, ontbijt wordt pas vanaf 09.00 uur geserveerd. Over de boulevard naar het oude gedeelte van de stad gelopen, prachtige gebouwen en er wordt veel gebouwd hier, maar er staat ook ontzettend veel leeg! Het schijnt prijzig te zijn, dus ja, als de mensen het niet kunnen betalen!
Wat rondgezworven en daarna heerlijk uit de wind in het zonnetje uitgebreid aan de koffie gezeten. Vervolgens zijn we naar de gondel gewandeld om boven van het uitzicht en weer van het zonnetje en onze lunch te genieten! Zowel links als rechts is het uitzicht besneeuwde bergen!
Daarna nog wat inkopen gedaan en met de bus weer terug naar ons hotel.
De andere dag na het ontbijt naar de grens met Turkije vertrokken. Maar daarover later meer.
Dan nu nog een paar reisgenoten; de Engelse dames dit keer:
Als eerste Hannah, een struise jonge dame, die weet wat ze wil en ook erg direct is in haar communicatie, ik hou daar wel van. Telkens als ik met haar een kamer deelde belandden we op de één of andere manier in een politiek discussie, alleen in Turkmenistan hebben besloten om dit maar niet te doen. Je weet tenslotte maar nooit of ze je afluisteren!
Dan hebben we Liz, de jongste van ons allemaal, bezig om rechter te worden. Een bescheiden vrouw, maar ook zij weet wat ze wil. Wij vonden elkaar in het drinken van cappuccino's. Helaas heeft zij de groep moeten verlaten in Goreme omdat het met haar oma niet goed ging. Uiteindelijk was ze gelukkig op tijd in Londen om afscheid van haar te kunnen nemen.
Als laatste Lisa een schat van een meid, maar erg bezig met 'gezond' voedsel, wat inhoudt, dat ze vooral vegetarisch eet en de hele dag wortelen en komkommers loopt te knagen en wat brood. Niet echt voedzaam als je al flink ondergewicht hebt. Ik vond haar anorectisch en dan nog keek ze naar ' low fat' yoghurt en dat voor een diëtiste. Ze zorgde erg goed voor anderen, maar beduidend minder voor zichzelf. Inmiddels was ze er hier in Istanboel zo beroerd aan toe, dat ze is opgenomen op de intensive care in het Amerikaanse ziekenhuis alhier. Het ziet er dus niet zo goed uit! Ik heb met haar te doen, gelukkig is haar vader nu hier.