overtocht en Azerbeidzjan

Ja, de verslagen komen nu wat dicht op elkaar, maar evengoed hadden we de afgelopen twee dagen geen WIFI in het hotel. Dat is langzamerhand toch wel bijzonder hoor!
Maar goed de overtocht over de Kaspische Zee. We waren dus redelijk snel op een vrachtschip uit Azerbeidjan, genaamd Bestekar Gara Garayev uit 1984 van 6884 ton. Ik heb verhalen gehoord van wel vier dagen wachten tot er een schip vertrekt.
Op het schip ben ik weer gevallen, bleef met mijn voet haken achter de lus van een rugzak die in de gezamenlijke ruimte geparkeerd stond. Op mijn stuitje en op mijn achterhoofd, godzijdank geen al te erge klachten, maar zeer deed het wel en nu nog wel een beetje, vooral mijn stuitje. En als ze tegen mij zeggen; ' ben je op je achterhoofd gevallen' . Kan ik volmondig JA zeggen. Hahaha, ach een beetje humor moet erin blijven toch?
Om 17.00 gingen de trossen los en YES, we varen. Die avond bijtijds naar bed, want de andere dag na 20 uur varen zouden we zo'n beetje aankomen in Baku. Nou, ik kan je zeggen, het is raar wakker worden om 07.00 uur de andere ochtend en je ligt 25 km uit de kust stil omdat er een storm is op de Kaspische Zee, het bleek nogal onrustig aan de Azerbeidjaanse kant. Oeps, dat was wel een tegenvaller, en we lagen al stil vanaf 21.00 uur.
De kapitein vertelde, dat we ook nog wel even zouden blijven liggen hier, waarschijnlijk wel de hele dag!
Aan boord was één vrouw, Letitia genaamd, zij was de enige vrouw als vaste bemanning en ze kookte voor het hele spul. Volgens mij vond ze het wel leuk, zoveel vrouwen aan boord. De manschappen kwamen allemaal uit Azerbeidzjan. Opvallend aan de meeste mannen, pikzwart haar, pikzwarte wimpers en wenkbrauwen en ook nog eens pikzwarte ogen, maar hun huid is relatief blank. De vrouwen zijn veel diverser van haarkleur. Maar goed, natuurlijk geen moer te doen de hele dag, dus liet Letitia ons een groot gedeelte van het schip zien onder andere op de brug en haar hut, zij had de grootste lol met het maken van foto's. Verder veel op bed gelegen, lezen en slapen.
De ander morgen vroeg werd ik wakker door het geronk van de motoren. JOEPIE, we varen nu echt! Die dag was het best mooi weer, wel frisjes, maar ik heb op een beschut plekje een paar uur heerlijk in de zon gelegen en muziek geluisterd.
We zouden om ongeveer 23.00 uur aankomen in Baku, maar dan zou het nog maar de vraag zijn of we van boord mochten, dus we zijn toch maar gaan slapen en dat was maar goed ook, want we mochten de haven nog niet in en en lagen de hele nacht zo'n 10 km buitengaats. Uiteindelijk werden we om even voor 07.00 uur gewekt. De douane was aan boord om te controleren, er werd een foto genomen. Hahaha hoe charmant, zo ongewassen uit je bed! Ik vraag me sowieso al af wat ze met die foto's doen! Bij elke grenspost werd er een foto gemaakt, bij binnenkomst, maar ook als je het land weer uit gaat. Zoals ook een paar keer de temperatuur werd opgemeten! Nou ja we mochten eindelijk van boord, het was nog wel een stukje lopen naar de poort, maar toen konden we toch in de taxi's naar ons hotel. Inmiddels was Nico ook weer in ons midden. We hebben 62 uur nodig gehad om de 200 km te overbruggen!
Gelukkig bleven twee nachten in Baku, we hadden er dus een volle dag om deze stad te ontdekken. Nou, het was even wennen, maar Baku is erg modern en westers. En de winkels zijn zoals in de PC Hooft in Amsterdam, zo ook de prijzen!
Maar er staan ook prachtige oude gebouwen en hele mooie nieuwe. Ons hotel stond een beetje buiten het centrum, maar het was geen straf om over de brede boulevard naar de oude stad te lopen. Ook hier weer veel groen, fonteinen en veel terrassen, maar dan moet je in een andere tijd hier komen. Kun je lekker flaneren. Als eerste zijn we naar de ' Maidentower' gegaan. De toren stamt van ergens tussen de 7e en 12e eeuw en zijn functie is vaag! Het kan een vuurbaken zijn geweest, een verdedigingstoren, een astronomische observatitoren of als Zoaristische Tempel zijn gebruikt! Wie het weet mag het zeggen.
Daarna door het oude gedeelte gezworven en na de lunch eerst naar het miniboekenmuseum geweest en vervolgens naar het paleis van de Shirvan shah´s. De bouw hiervan begon in 1411.
Nou, toen was de dag wel weer vol, de anderen hebben nog de ´Maidentower´ beklommen, maar dat zag ik niet zo zitten met mijn zere stuitje. Ik ben heerlijk een capuccinnootje gaan drinken en 's avonds aan dit blog gewerkt en dat ging weer eens mis!
Overigens als je hier oversteekt op een zebrapad zonder stoplichten, stoppen ze ook echt, dat is weer even wennen, hahaha.
De volgende dag zijn we vertrokken naar Sheki, met onderweg een paar stops. De eerste was bij de 'Dirk Baba Turbasi' uit 1402, een kleine moskee, uitgehakt uit een berg, binnenin kon je via een steile trap boven op de rots klimmen. Ging voor mij niet door, te grote treden en met mijn zere stuitje geen goede combinatie
De volgende stop was de 'Juma Moskee' in Shamakhi. Een prachtige moskee, ze zeggen de grootste in Europa! Maar het voelt hier niet als Europa, zeker hier in het binnenland niet. Voor het eerst een doek om mijn hoofd, zelfs al op het plein! Wat is dat toch dat ´mannen´ naar je schreeuwen, als je volgens hen iets moet. Denken ze dat je gehoorgestoord bent of zo? Ze kunnen het toch ook op een meer vriendelijke manier zeggen? Overigens stond bij de ingang van de moskee zelf pas het teken van de hoofddoek!
Om 13.30 uur een knal en gereutel, ja hoor een lekke band. Teruggereden naar het vorige dorp en na enig zoeken de goede plek gevonden waar de band verwisseld kon worden en na drie kwartier reden we weer. Het was een prachtige route, maar ook hier in het wwoestijn gedeelte net na Baku, erg veel afval. En de Azerbeidjani proberen hier bomen te kweken en dat in deze droogte.
Ook qua rijkdom is er een groot verschil tussen het 'decadente' Baku en het achterland!
In Sheki zijn we direct doorgereden naar het zomerpaleis van de toenmalige heerser, de 'Khan Sarayi' , uit de 18 e eeuw. Het was niet groot, vijf kamers slechts, maar alles schitterend gedecoreerd en met de hand beschilderd, helaas mochten we binnen geen foto's maken.
Daarna zijn naar ons hotel gereden, dit keer een echte caravaanserai, zoals tijdens de zijderoute bekend was en bescherming bood aan mens en dier. Kleine kamers en vooral weer heel erg koud. Er zit wel een verwarmingselement, maar die doen het helaas meestal niet. Te koud om te douchen!
Maar ´s avonds wel heerlijk gegeten met een heerlijke fles wijn erbij!
De andere dag ging het richting Georgië, maar daarover later meer. Groetjes en tot de volgende keer