Kirgizië en heel erg veel kou!

Hallo, daar ben ik weer, na dit verslag zijn jullie en vooral ik weer ' up to date' . De dag dat we naar Kirgizië reden, mochten we uitslapen! Nou ja tot 08.30 uur dan, maar in verband met Pekingtijd is het nog zooooo donker. Straks bij de grens gaat de tijd weer twee uur terug, eindelijk weer een beetje normaal ritme met de dag en nacht. Het leven in Kashgar begint dan ook pas om 10.00 uur.
Na een uur rijden kwamen we bij de grenspost van China aan om ons uit te checken, uiteindelijk ging dit nog best wel snel. Vervolgens na een half uur weer een controlepost, maar ook daar ging het snel. Vervolgens reden we door zo'n 100 km niemandsland, waar we ook geen foto's mochten maken. Niemand weet echter waarom en de kleuren van de bergen waren fenomenaal! Wel een beetje balen dus., en ik als brave borst durf dan ook niet stiekem foto's te maken. Ik vertrouw die Chinezen voor geen cent. Overigens Paolo heeft wel een paar foto´s gemaakt! De laatste Chinese controle ging ook snel en we waren nu op de Torug-Art-Pas, op een hoogte van inmiddels alweer 3752 meter. Bij de Kirgizische grens moesten we met onze bagage de grens over, want daar stond de andere bus op ons te wachten. Ons was voorspelt, dat ze erg vervelend konden zijn bij deze grens, met name over de medicijnen! De meeste mensen hadden echter alles al achtergelaten in Kashgar.
Vervolgens hadden veel lol om een douane man, die niet kon geloven, dat Nico Zuid-Afrikaan was, want in zijn beleving is elke Afrikaan zwart!
Wij stelden ons voor aan onze nieuwe gids, een jonge knul van 22 jaar, met de naam Ilya, hij had net zijn toeristen opleiding af en wij waren zijn eerste groep.
We reden met een prachtig uitzicht op het ' Catyr-Kul meer' , het hoogste zoetwatermeer in de wereld. Chauffeurs waren Alexander en Kola, hij reed het busje met onze bagage. Onze bus was erg klein, weinig beenruimte, gemaakt voor Chinese populatie niet groter dan 1.60 meter! En zo heel veel langer ben ik niet, maar ook ik zat klem!
De rit ging naar Tash Rabat, met rechts het meer en links een bergketen die de grens met China vormt, prachtig! We slapen in yurts, wel met bedden er in en een kacheltje en dat is maar goed ook, want koud is het hier op ruim 3100 meter. Om 16.00 uur werden we verrast door een ' high tea' waarin Ilya uitlegde, dat de jongste altijd de thee inschenkt voor de rest van de aanwezigen. Had hij even pech! Hij was de jongste. We slapen dus weer op hoogte.
Ik had er erg veel moeite mee, moeite met ademhalen en nog steeds verschrikkelijk hoesten. Ik ben overigens niet de enige die ziek is of wat heeft. Het was wel weer koud hier zo op hoogte, terwijl wij aan het diner zaten, werd in de yurt het kacheltje aangestoken, daardoor was het niet zo heel erg koud in de yurt. Maar toch, 's nachts naar het toilet wandelen in deze kou is niet echt een onverdeeld genoegen. Vroeg naar bed, want daar is het warm in mijn slaapzak en de vele dikke dekens, mijn thermo ondergoed en mijn muts op!
De andere dag zijn we gaan wandelen, maar door de hoogte en de moeite die ik had met ademhalen, ben ik al weer eerder terug gewandeld. Op de terugweg enorm gevallen over de keien, op wat blauwe plekken na had ik niks, mijn heup zit er nog in, maar de schrik ook. Moet er niet aan denken hier wat te krijgen.
's Middags heerlijk naar de ' primitieve' sauna geweest. Heerlijk! Alleen kwam het water waar we ons mee moesten wassen/afspoelen uit dezelfde sauna, mmmmmmm een beetje heel erg heet dus! Gelukkig vond ik buiten nog een emmer met koud water, deze mee naar binnen genomen en gemengd met het kokende water en toen konden we ons wel afspoelen. Maar ach voor 1.50 Euro moet je ook niet te veel verwachten.
De volgende ochtend toen we wakker werden had het gesneeuwd, prachtig! Daarna zijn we naar het fort gereden, wij sliepen er vlak bij. Het is niet een echte caravaanserai, maar meer een vesting, dikke muren en vooral toch ook heel erg koud. En ook geen plek voor de dieren.
Daarna doorgereden naar Naryn, alwaar John en Dani aangifte hebben gedaan ivm gestolen dollars. Hier zijn we twee uur zoet mee geweest en ik voelde me steeds beroerder worden, volgens mij heb ik koorts. Daarna
doorgereden naar Kachkar en met Ilya naar een apotheek gegaan voor antibiotica.
We sliepen nu in een ' homestay' dat is een huis met heel veel kamers, waar je geheel verzorgd wordt. Geweldig,volgens mij zijn het wel mensen die geld hebben om dit te kunnen doen. (overigens zijn niet alle homestay´s geheel verzorgd!)
De andere dag hadden we een demonstratie vilten van twee vrouwen van ongeveer 70 jaar, vriendinnen van elkaar en ook werd ons nog ander wij
Ze hadden ook prachtige vilten spulletjes te koop.
Op weg naar Zety-Ogus, reden we voor een groot gedeelte langs het grootste meer van Kirgizië, het Issyk-Kul meer. Dit meer is het op het meer van Titikaka na het grootste zoute meer op grote hoogte! Dit meer ligt op ruim 1600 meter. Onderweg nog gestopt op een plek, waar 9 jaar geleden de revolutie begon! Een bizarre plek! Want de president is gevlucht en zijn landgoed staat sindsdien te vervallen. Maar je ziet de decadentie van een niet democratische leider!
Ook nog naar ' Fairy Tale Valley' gereden een prachtige rood stenen rotsformatie.
Vervolgens naar de kloof gereden waar we weer een paar overnachtingen hadden in yurts. Om er te komen moesten we wel vijf primitieve houten bruggetjes over, steeds weer naar de andere kant van het riviertje, prachtig! We zitten nu wat lager, dus geen verwarming in de yurts en ook lagen we hier op de grond, ik kan wel zeggen, retekoud! Hier waren ook veel mensen ziek en ik heb de andere dag maar een hele korte wandeling gemaakt, verder veel in het zonnetje gelegen, met jas aan! Het is toch 2200 meter en de herfst is ook hier al druk aan de gang.
En volgens de mensen hier is het al een hele vroege winter. Wel jammer, want er hangt nog veel fruit aan de bomen en de rozen staan nog volop in bloei!
De dag erna vertrokken we naar Karakol, nu in een B&B met een heerlijke warme douche. De groep vertrok de andere dag met een vier wiel aangedreven legertruck naar Altyn Arasan, een oud herstellingsoord voor Sovjet militairen. Omdat gezegd was, dat het er erg koud zou zijn, op de ' hot springs' na, besloot ik om niet mee te gaan, wandelen kon ik toch niet, nog steeds moeite met ademhalen al voelde ik me wel al wat beter. Anti biotica lijkt aan te slaan! Maar ik had geen zin om de hele dag boven te zitten en af te wachten wat voor weer het zou gaan worden. De dag dat ze vertrokken, kwam het namelijk met bakken uit de lucht! John en Dani bleven ook in de B&B. Alexander voelde zich ook al niet lekker, en Zoë had een dik oog, wat ik vorig jaar in Marokko had, zij ging overigens wel mee naar boven, maar ze waren eerst nog wel langs het plaatselijke ziekenhuis gereden om naar haar oog te laten kijken.
De andere dag prachtig weer en we zijn dan ook met zijn drieën het stadje in gegaan. Overal waar je om je heen kijkt, zie je besneeuwde bergtoppen.
We hebben een gerenoveerde, Russische kerk bekeken, helemaal uit hout opgetrokken met prachtig snijwerk! Daarna nog het plaatselijke museum bezocht, maar dat stelde niet zo heel veel voor en alles alleen maar beschreven in het Russisch. Tijdens de lunch nog met een Rotterdammer gesproken, die was in zijn eentje op weg en inmiddels twee maanden onderweg, richting Himalaya.
Het is wel even lekker hoor, zo alleen, ik had lekker een elektrisch kacheltje op mijn kamer, dus het was er lekker warm. De andere dag toen de groep terugkwam regende het weer de hele dag pijpenstelen. Weinig gedaan, veel gelezen.
De volgende dag reden we via de noord route van het Issyk-Kul meer naar Bishkek. Onderweg gestopt op een plek met rotstekeningen, deze zijn met hulp van de Duitsers gerestaureerd en liggen in een gebied, dat bezaaid ligt met keien, heel apart, maar niet op alle keien stonden tekeningen.
De volgende dag met Ilya de stad verkent, hij komt hier vandaan dus kon ons er ook veel over vertellen. Ik vond het wel een mooie stad, veel groen, heel veel beelden en makkelijk te bewandelen. Van de onveiligheid waar we voor gewaarschuwd waren heb ik overdag niks gemerkt. De mensen zijn over het algemeen heel erg vriendelijk! Het was vandaag offerfeest, dus hier in dit land met veel moslims een vakantiedag, dat betekende voor ons, dat de Oezbeekse ambassade voor onze visa's ook gesloten was.
Dinsdagochtend vroeg meldde we ons al bij de ambassade en daar hoorden we, dat we om 15.00 uur onze visa's konden ophalen.
De ochtend doorgebracht bij een WIFI café. Om die tijd kregen en te horen, dat we allemaal een visum hadden gekregen behalve Nico (Zuid-Afrikaans paspoort) In verband met de ebola mag hij het land niet in!! Hij is in april voor het laatst daar geweest en dat is nog eens zo'n 6000 km van de ebola vandaan, maar toch, hij komt Oezbekistan niet in! Dat was wel even een tegenvaller en ik ben allang blij, dat we nu niet met de truck zijn, want wie had hem dan moeten besturen?
Daarna zijn we om 16.00 uur doorgereden, maar we zaten nu midden in het drukke verkeer. Toen bleek, dat het boven de 2800 meter ook nog begon te sneeuwen op de Too-Asuupas, die op 3200 meter ligt, bleek al snel dat we onze 'homestay' niet zouden halen. Vlak na de pas, zijn we in een nog in aanbouw zijnde hostel belandt. Op een rijtje op de grond, wel lekker warm, maar geen douche en een gore toilet buiten en het regende maar door! Was achteraf één van de duurste overnachtingen die we hebben gehad! Hahaha!
Die dag gingen we vroeg op pad om de volgende ' homestay' wel te halen. Weer een pas over en weer sneeuw, zelfs de sneeuwkettingen werden om de banden gelegd bij de afdaling. Om 17.00 uur waren we er. Weer een prachtige plek en uiteraard een prachtige rit helaas in de regen er naar toe en geen warme douche! Wel lag ik tegen een warme muur aan, achter die muur zat de keuken, dat was wel erg lekker!
Het was de bedoeling om de andere dag naar de walnotenwoud te gaan, maar de weg was te modderig geworden na al die regen. Overigens ook hier weer sneeuw. We zitten nu op zo'n 1500 meter.
De andere dag ging onze rit naar Osh, niet zo'n hele verre rit en wij waren er dan ook al om 14.00 uur. Lekker in een internetcafé gezeten en dat was het dan wel.
Ja, dit was Kirgizië, een land met schitterende landschappen. Yaks, koeien, schapen, ezels en heel veel paarden kunnen zomaar op de weg lopen. Ook de snelweg of wat daar voor doorgaat. Autorijden kunnen de meeste niet, als voetganger ben je potentieel doelwit en ze stoppen alleen voor een rood stoplicht. Verder krijg ik de indruk dat je hier zonder rijbewijs mag rondrijden. Ook rijden er auto's rond met het stuur zowel links als ook rechts. Dit maakt het geheel er niet overzichtelijker op.