Turkije en hete luchtballonnen!

Hallo allemaal, dit is het laatste verslag van de officiële reis, maar uiteraard komt er nog meer!
Om 10.00 uur zijn we deze ochtend vertrokken naar de Turkse grens. We hadden al een busje uit Trabzon (Turkije) en dat was ook het reisdoel van die dag. Alleen was het busje wel heel erg klein en moest een deel van de bagage op de achterbank. Zodat één van de mannen die meegekomen was in ieder geval tot aan grens moest blijven staan, omdat er geen zit plekken genoeg waren! Gelukkig was het maar 40 km. Het was de snelste grens passage tot nu toe, heerlijk! En ineens was het weer twee uur vroeger! (Tijd die we naar later zou blijken hard nodig hadden) hahaha. Na de grensovergang kwam er nog een derde man in het busje bij en ging een deel van de grootte bagage op een imperial op het dak. De derde man werd halverwege de rit weer gelost. Op weg naar Trabzon zouden we ook naar de 'Sumela Monastery' gaan. Ware het niet dat de chauffeur uit Trabzon en zijn 'maatje' het niet wist te vinden en omdat hij ook geen Engels sprak kostte het Nico heel wat overredingskracht om te vertellen, dat hij veel te ver was doorgereden. Overigens wel mooi, zo door de bergen rondom Trabzon!
Maar goed we kwamen uiteindelijk bij de Monastery terecht, gesticht in 386, raakte daarna in verval en werd in de 6e eeuw weer opgebouwd. De Monastery is tegen een bergwand aan gebouwd en zelfs deels uit de bergwand gehouwen! Het was een steil pad van 1.7 km naar boven, maar boven aangekomen prachtige fresco's en een indrukwekkend bouwwerk, met mooi uitzicht op de bergen rondom en het dal.
Om een uur of vijf waren we in Trabzon, het tijdsverschil was goed te merken want we hadden honger. In het hotel was het weer heel erg koud. Omdat ons licht het in de badkamer niet deed mochten we naar een andere kamer. Na het eten toen we terug kwamen was het zo koud op de kamer, dat Michelle ging vragen of we een kacheltje konden krijgen. Ik had mijn beslissing al genomen, slaapzak en geen douche vandaag. Maar ze kwam terug en we kregen weer een andere kamer.. LOL! Wij weer verhuizen en nu kregen we een zeer mooie gerenoveerde kamer met airco! Geweldig! Zeker niet passend in het budget van de organisatie, hahaha.
De volgende dag hadden we een hele dag in Trabzon, de nachtbus naar Goreme ging pas om 17.30 uur. Met een paar mensen naar de 'Saint Anna Church' gewandeld, één van de oudste kerken in Trabzon, hij is gebouwd in de 6e of 7e eeuw, is een paar keer vernield, maar er zijn nog resten van fresco's te zien.
Daarna zijn we doorgelopen naar de 'Hagia Sophia', het is een voormalige Grieks Orthodoxe Kerk. Gebouwd in de 13e eeuw, het is één van de kerken in Byzantijnse stijl gebouwd hier in de regio. Hij is gebouwd, tussen 1238 en 1263. De oudste graffiti dateert van 1291-1293. Het is afwisselend een kerk en moskee geweest, momenteel is het weer een moskee.
Daarna ben ik alleen, nog naar het Trabzon museum geweest. Het museum is in een historisch huis, met een archeologische en een ethnografische afdeling. Verder was er het interieur van het huis te zien. Het gebouw dateerde uit 1900 en was van een Griekse bankier. Het was prachtig, de collectie viel in het niet in vergelijk met die in Tbilisi, maar toch interessant.
Daarna was het wachten tot we opgehaald werden om naar het busstation gebracht te worden.
Om 17.30 uur exact vertrok de bus richting Goreme, maar allemachtig wat stopte hij vaak. Uiteindelijk na middernacht werd het wat beter, toch nog zo'n 6 uur geslapen en na 14 uur in de bus kwamen we om 07.30 uur aan in Goreme.
Vanuit de bus zagen we al veel hete luchtballonnen in de lucht. We konden nog niet allemaal op onze kamer, dus werd de bagage op één kamer gezet en daarna gingen we op zoek naar een ontbijtje. Wat gewinkeld en om 12.00 uur teug naar het hotel. Lekker gedoucht en snel het stadje weer in, het was zulk lekker weer, dus heerlijk in het zonnetje gezeten. Die avond bijtijds naar bed, de andere dag moesten we om 04.15 uur opstaan, voor de hete lucht ballonnen.
Om 04.40 uur werden we opgehaald en naar een grote tent gebracht, daar kregen thee/koffie en een broodje en na een half uur reden we naar de plek waar de ballonnen werden opgeblazen, dmv gas en een grote ventilator. Alle ballonnen lagen dicht bij elkaar en ik hield mijn hart vast of dit wel goed zou gaan. Nou, het ging goed, nadat wij via een trapje in het bakje waren gestapt, ging het met onze piloot Emre al snel de lucht in. WAUW, wat een ervaring, Geweldig, prachtig uitzicht over deze vreemde omgeving, bizarre rotsformaties die miljoenen jaren geleden zijn ontstaan door de uitbarsting van drie vulkanen. En een prachtige zonsopkomst. Er waren wel meer dan 50 ballonnen in de lucht, schitterend om te zien. Na ongeveer een uur gingen we weer naar beneden, Emre landde precies op de trailer achter de auto en wij konden er met wat hulp uit het bakje klimmen, hahaha. Nou ja bakje! We zaten er met 20 personen in, verdeeld over vier vakken en het middengedeelte was van Emre, voor de navigatie en de gasflessen. Ik vond het prachtig. Daarna kregen we een bubbeltje en een certifikaat. Om 07.30 uur waren we weer terug in het hotel. Na het ontbijt hadden we een dag toer, naar onder andere de vervreemde rotsformaties. Vervolgens een pottenbakkerij en naar een gebied, waar men tot de jaren vijftig nog in grotwoningen gewoond werd, maar toen er een gedeelte instortte werd men verplicht door de regering om daar te vertrekken omdat het te gevaarlijk werd. Nu probeerd men gedeeltes te herstellen voor winkeltjes en soms hotels. Na de lunch in een eetfabriek (nog niet eens zo slecht!) Zijn we naar de ondergrondse stad gegaan. Het is de grootste ondergrondse stad, ooit ontdekt. De stad bestaat uit 8 verdiepingen, die de grond in gaan! maar 4 verdiepingen zijn te bezichtigen, het is te kostbaar om alles te restaureren. Maar je krijgt evengoed een goed beeld hoe het geweest moet zijn. Het is ooit aangelegd door de Christenen, die als ze zich bedreigd voelden zich via allerlei gangen terugtrokken in deze ondergrondse stad. Men heeft uitgerekend, dat er wel tot 2500 mensen konden wonen. Ik zou er niet aan moeten denken, sommige gangen waren erg nauw en het was echt een doolhof. En natuurlijk geen enkele privacy. Dit alles uitgehakt met simpele werktuigen, verder had men een ronde steen, die men kon rollen om de boel af te sluiten. Erg inventief, indrukwekkend en benauwend tegelijk.
De andere dag ben ik al vroeg naar het openluchtmuseum gegaan, maar helaas het was er al heel erg druk met toeristen. Dit verbaasde me wel in november. Hier zijn voornamlijk kerken te zien, gerelateerd aan een godheid of een heilige, sommige rijk gedecoreerd met fresco's, andere wat eenvoudiger. Helaas foto's maken niet toegestaan.
De namiddag naar ' sunsetmountain' gegaan en onder het genot van een wijntje de prachtige kleurschakeringen aanschouwd, Nicole en Lisa kwamen me gezelschap houden.
's Avonds kwam Liz vertellen, dat ze de groep ging verlaten, haar oma lag slecht en ze hadden gevraagd of ze naar huis wilde komen. Erg verdrietig om zo je reis te beëindigen, ik had met haar te doen. Zij is die ochtend heel erg vroeg vertrokken en we hebben haar dus ook niet meer gezien.
De andere dag de toerist uitgehangen, een beetje saaie dag, want de bus naar Istanboel ging pas om 19.00 uur. 's Middags afgesproken voor de Hamam. Nou, dit was wel lekker maar ook erg heftig. Ik kreeg eerst een gezichtsmasker, daarna de sauna in, daar ging eerst water over de stenen en later water met eucalyptus extract, kreeg bijna geen lucht meer, deed pijn in mijn neus en mijn keel, daarna de scrub en vervolgens de massage, eerst met veel schuim en daarna met iets van olie. En die massage was pittig, deze dame had een stevige hand laat ik maar zeggen. Ik voel het nu nog! Ondanks dat ik vroeg of het ook een tandje minder kon .
Vervolgens zaten we weer 11 uur in de bus naar Istanboel, evengoed toch weer een uurtje of 6 geslapen. Karen en Zoë hadden besloten om naar Istanboel te vliegen, Karen had erg veel last van haar rug en zag het niet zitten om een nacht in de bus door te brengen.
Ja en dan nu de laatste groepsgenoten, de Australiërs;
Ik begin met Michelle, ze is een paar jaar jonger dan ik en we trokken veel met elkaar op. Zij had eerder (25 jaar terug) gereisd met haar partner, maar die wilde nu niet mee. Soms vond ik haar heel er naïef en werkte ze niet alleen mij, maar een ieder zijn zenuwen. Maar ik heb ook erg veel met haar gelachen. Soms had ze ook dingen die in de groep gebeurde echt niet door. Door ernstige ziekte al een tijd uit het arbeidsproces, maar inmiddels weer gezond, maar gepensioneerd! Werkzaam geweest als accountant.
Dan Zoë, een reislustige, maar ook zeer sportieve jongedame, doet veel aan mountainbiken en dat op trajecten waar ik mij niet aan waag en andere sporten! Werkzaam in de richting van ingenieur. Zij kon ons dan ook wel vertellen, dat de landverschuiving waar wij overheen zijn gewandeld in Nepal nog steeds heel erg onstabiel was.
Nicole, een tengere dame, werkzaam in de zorg, als preventiemedewerker voor infectieziektes. Zij was ook vegetariër, maar niet zo extreem als Lisa, in ieder geval geen calorie teller. Ook zeer reislustig, maar ook heel erg bescheiden, zou bij terugkomst in Australie meer op het boerenbedrijf van haar ouders gaan werken.
En als laatste John en Dani, vers getrouwd en op huwelijksreis. Ja, beiden waren zeer uitgesproken en soms ook zeer overtuigd van hun gelijk. Hier had ik soms moeite mee. Want met name kon John erg in zijn negatieve beeldvorming blijven hangen. John is werkzaam op de ambulance en Dani heeft een administratieve functie bij een verzekeringsmaatschappij .
Zij, Michelle, Paolo en ik waren de 40+ groep, de meiden zaten daar allemaal ruim onder.
Wat verder is gebleken, dat we allemaal achteraf heel erg blij waren, dat de truck het niet gered heeft, omdat het soms al zo koud was hadden we er niet aan moeten denken om nog je tentje te moeten opzetten en buiten je maaltijd te moeten koken! En vervolgens dat steenkoude tentje weer in!
Dit gold ook voor mij. Alhoewel ik de 'overlanding' een geweldige manier van reizen vind was dit voor mij de laatste keer. Fysiek valt het me te zwaar, het is niet anders, ' that's live'.
De volgende keer Istanboel, gegroet