Turkmenistan, verboden terrein?
Door: Marjo
Blijf op de hoogte en volg Marjo
05 November 2014 | Turkmenistan, Türkmenbaşy
Hallo, daar ben ik dan weer.
Ja Turkmenistan, wat zal ik er van zeggen! Het kost een paar dollar om binnen te komen en uiteindelijk zie je erg weinig wat met de zijderoute te maken heeft. Dit komt omdat dat de interessante plekken wat betreft de Zijderoute voor een groot deel in het zuidoosten liggen en wij kwamen in het noorden het land in.
Maar goed, we waren vroeg vertrokken, want de grens zou om 09.00 uur opengaan en het was evengoed nog 56 km naar de grens.
Na ons kwam er een groep van 20 man uit Canada, nou daar wil je met dit bureaucratische gedoe echt niet achter zitten! De Oezbeekse douane ging snel, maar vervolgens hadden we bedacht, om de 500 meter tussen de twee grensposten lopend te overbruggen! Alle rugzakken in de betreffende taxi (er reed er namelijk maar één!)en wij lopend aar de andere grenspost, maar dat was echt niet de bedoeling. Hahaha, dus eerst een taxi met alle bagage, Brooke en Liz die zich erg belabberd voelde. En daarna kwam de taxi terug om ons op te halen. Ooit heb ik heel veel mensen in een mini gepropt gekregen, maar ook dat ging niet door, de taxichauffeur vond dat er twee teveel waren! Hahaha, die moesten dus op de volgende ronde wachten!
Gelukkig waren wij als eerste bij de grens, want de procedure gaat als volgt; Brooke had alle 'letters of invitation', die heb je nodig om het land uberhaupt in te kunnen komen en vervolgens worden de visa's per hand geschreven. Gelukkig was Slava onze gids in Turkmenistan er al voor enige hulp! Beiden liepen van het ene loket naar het andere loket en gelukkig voor ons had Slava al onze grensformulieren ingevuld, anders had het misschien nog langer geduurd.
Daarna begon het wachten, voor ons was dat uiteindelijk drie uur en toen mochten we door. Nog wel even gedoe over het tapijt van Karen, maar ook dat liep goed af. En om 13.00 uur waren we dan in Turkmenistan.
We stapten hier in vijf '4 wheeldrives' en gingen als eerste naar de dichtstbijzijnde stad om boodschappen te doen en geld te wisselen. Dat doe je hier dus niet bij een bank, maar op de bazaar bij de groenteverkoper!
Vervolgens zijn we naar de 'Derweze krater' gereden, dit is één rechte weg richting het zuiden. Dit is een krater, die in 1961 is ontstaan toen men op deze plek naar olie en gas boorde, toen is de hele boel in elkaar gezakt. Sindsdien brandt hij ook, in het midden en aan de zijkant, de vlammen zijn niet erg hoog, maar het is er wel erg warm en bij een windvlaag, beneemt het je bijna de adem. en uiteraard ruikt het er heel erg naar gas! We kampeerden op nog geen honderd met van deze krater en vooral 's avonds is het een spectaculair gezicht. Na een heerlijke maaltijd, bereidt door de chauffeurs, was het opwarmen bij de krater en vervolgens snel je tentje in, want koud was het, hier in de woestijn. Maar ook 's nachts als je er even uit moest voor een boodschap(je) was het een spectaculair gezicht! En daarbij ook nog eens de prachtige sterrenhemel, wat wil je nog meer! Momenteel is men wel bezig om dit gas af te tappen, zodat het niet meer verloren gaat, maar nu kunnen we nog genieten van dit bizarre schouwspel.
De andere ochtend na het ontbijt naar Asghabat gereden, nog naar twee andere kraters gekeken, één gevuld met modder, waar ook gas naar boven komt en aan de zijkanten ook weer vlammen, daardoor bubbelt het water en één gevuld met water.
Voordat we in Asghabat aankwamen, werd eerst nog de auto gewassen, want het is echt niet de bedoeling dat je met een vuile auto de stad in komt! Toch wel heel erg bizar als je je realiseert, dat het land voor meer dan 70 procent uit woestijn en dus zand bestaat! Geen idee wat er gebeurd als je auto toch vuil is!
Ja en dan de hoofdstad, een bijzondere stad. Veel gebouwen zijn opgetrokken uit Carrare marmer uit Italië, het ziet er koel en steriel uit! Want dit marmer is spierwit! Een grote tegenstelling tot ruim 500 km woestijn, waar het blijkbaar de nationale sport is om je afval zover mogelijk vanuit je auto de woestijn in te flikkeren.
Tijdens een wandeling in deze stad, werd je soms door militairen hard aangeschreeuwd, dat we ons op een bepaalde plek ( het trottoir net buiten een omheining!?)) niet mochten bevinden, ja hoe moeten wij dat weten en kun je ons niet op een normale manier aanspreken? Nou, blijkbaar niet! Erg onvriendelijk land, maar ja ze weten ook niet beter denk ik. En ook hier is als wandelaar oversteken een levensbedreigende actie!
Verder is het één en al standbeeld, ook wel veel groen. De andere dag een toer met onze gids Slava, ja, ook toen reden we alleen maar langs prachtige witte monumenten en als het een moskee betrof met heel veel bladgoud afgewerkt. Ook hier werden we regelmatig teruggefloten als we in de ogen van een bewaker/militair te ver gingen! Ook voor Slava frustrerend, want hij zei ons, dat het mocht, maar ja van de ene bewaker mocht het dan weer wel en van de andere weer niet. Nou ja, zo werkt dat dus hier! Bijzonder om mee te maken, maar van mij hoeft dat niet. En al die prots en praal had helemaal niks met de zijderoute van doen!
's Avonds zijn we dan met de nachttrein richting Turkmenbashi gereden, een havenstad van waaruit we hopelijk snel op een vrachtschip kunnen inschepen om de Kaspische Zee over te steken naar Baku in Azerbeidzjan.
Om 19.30 uur vertrok de trein, maar van slapen kwam niet. De machinist moest nog wat oefenen met optrekken en remmen! Dit gebeurde zo heftig, dat je bijna je bed afrolde! Ook had ik het gevoel, dat hij ieder 25 km stopte voor een rood sein of zo. Deze nacht wel een vallende ster waargenomen, want ook dit traject is grotendeels woestijn!
Volgens Slava, zou er een schip in de haven liggen, waar we mee mee konden, maar wij kwamen om 09.00 uur aan in Turkmenbashi en het schip was helaas 's nachts al vertrokken. Ja en dan begint het grote wachten, op een schip dat bereidt is om onze groep mee te nemen en genoeg lading heeft om te vervoeren.
Slava deed in ieder geval heel hard zijn best. En jawel, na vier uur wachten was er een vrachtschip wat ons mee wilde nemen. Dus gingen we met onze bagage door de douane en werden we met een 50 of misschien wel een 60 jaar oud busje naar de andere haven vervoerd om in te schepen.
Nou, dit was Turkmenistan, volgende keer gaat de reis verder in Azerbeidzjan.
Groetjes maar weer, Marjo
Ja Turkmenistan, wat zal ik er van zeggen! Het kost een paar dollar om binnen te komen en uiteindelijk zie je erg weinig wat met de zijderoute te maken heeft. Dit komt omdat dat de interessante plekken wat betreft de Zijderoute voor een groot deel in het zuidoosten liggen en wij kwamen in het noorden het land in.
Maar goed, we waren vroeg vertrokken, want de grens zou om 09.00 uur opengaan en het was evengoed nog 56 km naar de grens.
Na ons kwam er een groep van 20 man uit Canada, nou daar wil je met dit bureaucratische gedoe echt niet achter zitten! De Oezbeekse douane ging snel, maar vervolgens hadden we bedacht, om de 500 meter tussen de twee grensposten lopend te overbruggen! Alle rugzakken in de betreffende taxi (er reed er namelijk maar één!)en wij lopend aar de andere grenspost, maar dat was echt niet de bedoeling. Hahaha, dus eerst een taxi met alle bagage, Brooke en Liz die zich erg belabberd voelde. En daarna kwam de taxi terug om ons op te halen. Ooit heb ik heel veel mensen in een mini gepropt gekregen, maar ook dat ging niet door, de taxichauffeur vond dat er twee teveel waren! Hahaha, die moesten dus op de volgende ronde wachten!
Gelukkig waren wij als eerste bij de grens, want de procedure gaat als volgt; Brooke had alle 'letters of invitation', die heb je nodig om het land uberhaupt in te kunnen komen en vervolgens worden de visa's per hand geschreven. Gelukkig was Slava onze gids in Turkmenistan er al voor enige hulp! Beiden liepen van het ene loket naar het andere loket en gelukkig voor ons had Slava al onze grensformulieren ingevuld, anders had het misschien nog langer geduurd.
Daarna begon het wachten, voor ons was dat uiteindelijk drie uur en toen mochten we door. Nog wel even gedoe over het tapijt van Karen, maar ook dat liep goed af. En om 13.00 uur waren we dan in Turkmenistan.
We stapten hier in vijf '4 wheeldrives' en gingen als eerste naar de dichtstbijzijnde stad om boodschappen te doen en geld te wisselen. Dat doe je hier dus niet bij een bank, maar op de bazaar bij de groenteverkoper!
Vervolgens zijn we naar de 'Derweze krater' gereden, dit is één rechte weg richting het zuiden. Dit is een krater, die in 1961 is ontstaan toen men op deze plek naar olie en gas boorde, toen is de hele boel in elkaar gezakt. Sindsdien brandt hij ook, in het midden en aan de zijkant, de vlammen zijn niet erg hoog, maar het is er wel erg warm en bij een windvlaag, beneemt het je bijna de adem. en uiteraard ruikt het er heel erg naar gas! We kampeerden op nog geen honderd met van deze krater en vooral 's avonds is het een spectaculair gezicht. Na een heerlijke maaltijd, bereidt door de chauffeurs, was het opwarmen bij de krater en vervolgens snel je tentje in, want koud was het, hier in de woestijn. Maar ook 's nachts als je er even uit moest voor een boodschap(je) was het een spectaculair gezicht! En daarbij ook nog eens de prachtige sterrenhemel, wat wil je nog meer! Momenteel is men wel bezig om dit gas af te tappen, zodat het niet meer verloren gaat, maar nu kunnen we nog genieten van dit bizarre schouwspel.
De andere ochtend na het ontbijt naar Asghabat gereden, nog naar twee andere kraters gekeken, één gevuld met modder, waar ook gas naar boven komt en aan de zijkanten ook weer vlammen, daardoor bubbelt het water en één gevuld met water.
Voordat we in Asghabat aankwamen, werd eerst nog de auto gewassen, want het is echt niet de bedoeling dat je met een vuile auto de stad in komt! Toch wel heel erg bizar als je je realiseert, dat het land voor meer dan 70 procent uit woestijn en dus zand bestaat! Geen idee wat er gebeurd als je auto toch vuil is!
Ja en dan de hoofdstad, een bijzondere stad. Veel gebouwen zijn opgetrokken uit Carrare marmer uit Italië, het ziet er koel en steriel uit! Want dit marmer is spierwit! Een grote tegenstelling tot ruim 500 km woestijn, waar het blijkbaar de nationale sport is om je afval zover mogelijk vanuit je auto de woestijn in te flikkeren.
Tijdens een wandeling in deze stad, werd je soms door militairen hard aangeschreeuwd, dat we ons op een bepaalde plek ( het trottoir net buiten een omheining!?)) niet mochten bevinden, ja hoe moeten wij dat weten en kun je ons niet op een normale manier aanspreken? Nou, blijkbaar niet! Erg onvriendelijk land, maar ja ze weten ook niet beter denk ik. En ook hier is als wandelaar oversteken een levensbedreigende actie!
Verder is het één en al standbeeld, ook wel veel groen. De andere dag een toer met onze gids Slava, ja, ook toen reden we alleen maar langs prachtige witte monumenten en als het een moskee betrof met heel veel bladgoud afgewerkt. Ook hier werden we regelmatig teruggefloten als we in de ogen van een bewaker/militair te ver gingen! Ook voor Slava frustrerend, want hij zei ons, dat het mocht, maar ja van de ene bewaker mocht het dan weer wel en van de andere weer niet. Nou ja, zo werkt dat dus hier! Bijzonder om mee te maken, maar van mij hoeft dat niet. En al die prots en praal had helemaal niks met de zijderoute van doen!
's Avonds zijn we dan met de nachttrein richting Turkmenbashi gereden, een havenstad van waaruit we hopelijk snel op een vrachtschip kunnen inschepen om de Kaspische Zee over te steken naar Baku in Azerbeidzjan.
Om 19.30 uur vertrok de trein, maar van slapen kwam niet. De machinist moest nog wat oefenen met optrekken en remmen! Dit gebeurde zo heftig, dat je bijna je bed afrolde! Ook had ik het gevoel, dat hij ieder 25 km stopte voor een rood sein of zo. Deze nacht wel een vallende ster waargenomen, want ook dit traject is grotendeels woestijn!
Volgens Slava, zou er een schip in de haven liggen, waar we mee mee konden, maar wij kwamen om 09.00 uur aan in Turkmenbashi en het schip was helaas 's nachts al vertrokken. Ja en dan begint het grote wachten, op een schip dat bereidt is om onze groep mee te nemen en genoeg lading heeft om te vervoeren.
Slava deed in ieder geval heel hard zijn best. En jawel, na vier uur wachten was er een vrachtschip wat ons mee wilde nemen. Dus gingen we met onze bagage door de douane en werden we met een 50 of misschien wel een 60 jaar oud busje naar de andere haven vervoerd om in te schepen.
Nou, dit was Turkmenistan, volgende keer gaat de reis verder in Azerbeidzjan.
Groetjes maar weer, Marjo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
