Shaken not stirred

Zo, daar ben ik weer, bedankt oor de gezellige reacties.

Nadat we weer een nacht in een mooie gelegen hotel hebben doorgebracht, vertrekken richting zuiden, een zeer droog en woestijnachtig gebied. We rijden richting Belo sur Mer, een rit van ongeveer 120 km waar we als het meezit 4 uur over doe, we rijden weer met onze vierwiel aangedreven SUV's. We hadden een paar 'natte' oversteken, rivieren of poelen en we waren er op tijd. Prachtig wit zand en wat een blauw water. We hadden wat tijd voor onszelf, dus een massage ingepland, dit gebeurde in de buitenlucht, onder een soort baldakijn. Daarna nog een wandeling over het strand. Het douchen was ook een avontuur, er lagen flessen water de hele dag in de zon en dat moest je vermengen met koud water en mandieen maar. De flessen waren echt loeiheet!

Vervolgens met een hel lauwe cocktail van de zonsondergang genoten.

De volgende dag zaten we al om 06.40 uur in de auto's om 260km te overbruggen, hier staat 8 uur voor, jullie begrijpen het al de wegen worden er niet beter op! Oftewel veel zand! Ook werd de weg steeds smaller, beid spiegels werden naar binnen geklapt en de ramen maar een klein stukje open anders kon je tik van een tak krijgen. Onderweg kwamen regelmatig slagbomen tegen, je betaald dan wat geld aan de community, die er voor zorgt dat de track begaanbaar blijft, maar dat doen ze helaas niet allemaal, dus wel geld innen maar geen onderhoud, bij de laatste slagboom was Dada het zat en reed hem min of meer aan flarden.

Bij Manja konden we er even uit en vanaf was er ineens 60 km asfalt, een nieuwe weg aangelegd in 2020. Ik dacht gelijk door de Chinezen, maar zei nog niks. Even later vertelde Dada waar de Chinezen zaten in een omheinde 'settlement' en in ruil voor de kobaltmining mogen ze van de Malagassis hé regering wegen aanleggen.

Onbegrijpelijkzoiets, in een gebied waar mensen wonen die geen nagel hebben oom aan hun kant te krabben, alles doen per benenwagen of in een kar getrokken door zebu's, mensen die oor 99% zich nooit een rijbewijs laat staan een auto kunnen kopen hebben dus nu een snelweg met strepen, en drempels en verlichting met zonnepanelen. En dat dan voor de SUV's fan een toeristen en de enkele lokale minibus die hier rijdt, het voelt boos en verdrietig, temeer omdat er verderopnog meer vegetatie werd vernield voor mogelijk meer van dit soort projecten, onbegrijpelijk!!! De regering zou toch wel wat a der kunnen eisen , los van wat er bij wat er bij het mijnen nog vernield wordt.

Op het hele stuk hebben we 2 karren gezien getrokken door zebu's en verder mensen die naast de 'snelweg' wandelen.

Genoeg hierover, we werden verder aardig door elkaar geschud omdat Dada het tempo er graag in houdt zoveel als mogelijk is.

Onderweg veel baobabs gezien, geluncht op een mooie plek en om 17.00 uur waren we op onze bestemming, alwaar ik mijn eerste ringstaart maki zag, hij hoorde daar niet thuis, maar blijkbaar was hij door deze mensen opgevangen en hij was grote vriendjes met de kat, erg bijzonder!

Ook hier weer één nacht en heel veel muggen, we zitten in moerasgebied. En we sliepen met het volle licht aan, het ging namelijk niet meer uit! LOL

Toen ik de andere ochtend nog even naar het. toilet wilde heb ik dat gezien het aantal muggen inmiddels naar binnen was gevlogen maar gelaten!

We reden verder richting Salary Bay en werden nu echt door elkaar geschud, het maar goed dat we in d riemen zaten want Maureen en ik zaten soms bijna bij elkaar op schoot!

We reden door moerasgebied en dat rook niet naar een Chanel nr.5 kan ik je zeggen.

We hebben 5 uur over de 130 km gedaan, maar wat een goddelijk witte duinen en wat een goddelijk blauw water!

Het hotel heette 'madame Flaudette' maar zelf heette ze Michelle, echt een kleine Franse madam met een doorrookte stem ofdat ze jaren gaulloises had gerookt ( ze rookte overigens nog steeds) haar Engels met een doorspekt Frans accent en veel humor!

Zo hier laat ik het even bij

Groetjes maar weer.