De klim naar het Tijgernest

Hallo allemaal, Bedankt voor jullie reacties en ik probeer nu Bhutan af te ronden. We zitten nu op een hoogte van zo'n 2300 meter. We merken, dat we meer naar het westen komen, meer verkeer, grotere steden en meer toeristen. Als je nagaat, dat je hier zonder gids niet kan rondreizen, zijn er dus heel, heel veel gidsen. Want ook als je alleen bent moet je een gids nemen. Ik was al vroeg wakker en heb samen met Hannah ontbeten. Om 09.00 zijn we naar het 'Memorial Chorten' gereden, dit is een Tibetaans Chorten, waar veel gepensioneerden en ouderen hun sociale leven hebben. Er worden rondjes gelopen en geknield rondom het gebouw en bij de grote gebedswielen zit men met elkaar te keuvelen en thee te drinken. Vervolgens zijn we naar de 'Boeddha Dordenma' gereden, een 50 meter hoog Boeddha beeld, gemaakt in China (terwijl ze veel meer georiënteerd zijn op India!) In delen over de weg naar deze plek gebracht. Van binnen is hij hol, daar kun je dus naar binnen. Er zijn met bladgoud bewerkte pilaren en er staan 125000 kleinere Boeddhabeeldjes in deze ruimte. Alleen de benedenverdieping is te bezichtigen, de rest is nog onder constructie, helaas geen foto's. Voor de verandering nu eens naar een nonnenklooster geweest de 'Zilukha nunnery' , er wonen 65 nonnen, wij hebben er maar 3 gezien. Het klooster ziet er allemaal wat minder uit dan bij de mannen. Na de lunch hadden we een vrije middag, wat markten af gelopen en daarna naar de boogschietbaan gewandeld, de nationale sport hier in Bhutan. Ze schieten over een afstand van 120 meter en moeten dan de roos zien te raken. Het gaat gepaard met veel gezang en een dansje, de periode dat wij er keken, meer van dat dan dat er geschoten werd. Schieten doen ze met supermoderne bogen, en ik kon de pijl niet volgen, zo snel vloog hij voorbij. Hahaha De volgende dag gingen we alweer naar onze laatste bestemming, Paro deze stad ligt op zo'n 2200 meter, een afstand van slechts 65 km. Onze eerste stop was bij een rivier, daar stonden 3 stupa's, een Nepalese, een Tibetaanse en een Bhutaanse stupa. Vervolgens naar Paro gereden en daar het museum bezocht, het museum ligt op een prachtige plek!, met een mooi uitzicht over het stadje. Na een aardbeving in 2011 is het originele gebouw nog niet open. Het is een rond gebouw met 2,5 meter dikke muren. Er hingen erg veel maskers en veel over de flora en fauna van Bhutan. Verder en fotoreportage over de 50jarige vriendschap tussen India en Bhutan. Vervolgens nog de Paro Dzong bezocht, onze allerlaatste, gebouwd in 1649, heeft veel schade opgelopen na een brand in 1907, maar wel een aardbeving overleefd in 1897. 's Middags nog even door het stadje gewandeld en de laatste Bhutanese souvenirs gekocht. De ander dag dan de beklimming naar het Tijgernest oftewel het Thaktsang klooster, ,met de vraag of mijn trainingen in Schoorl zin hebben gehad. Na een slechte nacht, vroeg uit de veren. Om 07.00 vertrokken we richting de klim. Vanaf het parkeerterrein ging het eerst zo'n 600 meter flink omhoog, over onregelmatig terrein en een smal pad, waarbij er soms ook nog paarden omhoog gingen met mensen die niet de hele klim wilde doen. Na 340 meter omhoog klimmen, was er een rustplek, een restaurant en uitkijkpunt, waar we koffie/thee en koekjes kregen. Ik had toen 5 kwartier gelopen. Even gezeten en daarna maar weer door. Vervolgens ging het nog eens ruim 100 meter omhoog,, dan kwamen de trappen! Eerst 575 treden naar beneden om vervolgens weer 239 omhoog te gaan richting het klooster. Dit ligt 600 meter boven de Paro vallei op 3120 meter. De treden in het klooster heb ik niet meegerekend. We hebben er drie ruimtes/tempels bekeken. Het klooster is origineel gebouwd in 1692, maar in 1998 verwoest door een brand (door de boterlampjes). In 2000 is hij helemaal herbouwd. Het hele traject is maar 3 km, maar doordat de route zo steil is, heb je toch ruim je tijd nodig. Maar mijn training heeft zich bewezen, ik heb het gered en het was zeer de moeite waard! Start route op 2600 meter, cafetaria op 2940 meter, viewpoint op 3140 meter. Na de rondleiding dus dezelfde weg weer terug, ik had het zwaarder verwacht want intussen lag de hel route in de zon. In het cafetaria hebben we de lunch gegeten en toen het laatste stuk ook weer naar beneden, best lastig hoor zo steil, ik was blij dat ik mijn wandelstok mee had en liep bijna het hele stuk samen met Karen. Michelle is tot het cafetaria gewandeld samen met Bibi één van onze chauffeurs. Om 14.00 waren we weer bij de bus. Volgens Wangchuck waren we de snelste groep tot nu toe! Om 1600 zijn Morgan, Karen, Liz, Michelle en ik door Bibi naar een boerderij gebracht voor een heet bad, een zogenaamde 'hot tub' dit is de manier, hoe in vroeger tijd de Bhutanezen zich wasten toen er nog geen douches waren. We werden verwelkomt met een kopje thee en vervolgens gingen met 2 personen een kamer in. Daar stonden 2 houten baden, waar ik dus met de benen gestrekt net in kon zitten. Achter een schot zat een luik en daar stopte men het stenen in, die op en houtvuur hadden gelegen. Telkens als het water kouder werd, tikte je op het houten schot en dan haalden ze er een steen uit en werd er weer een hete steen ingelegd, die al sissend in het water kwam! Erg leuk om mee te maken en goed voor de spiertjes! Michelle en ik zaten net lekker in het bad, vloog onze deur open, hilarisch we waren hem vergeten op slot te doen. Aangezien we beiden net in ons blootje in het bad zaten een voorbijganger gevraagd onze deur dicht te doen. Hahaha, lol! Na een uurtje besloten we er uit te gaan, was wel aardig week geworden. Daarna kregen we nog wat zelfgestookte Ara te drinken, en de boer bleef maar schenken, maar wij moesten terug, want onze chauffeurs, Bibi en Tashi en onze gids Wangchuck kregen hun fooi en daar werd ook weer wat bij gedronken. Bijtijds naar bed want morgen moeten we vroeg op. Bhutan zit erop en we gaan vroeg naar de luchthaven om een mooie plek in het vliegtuig te bemachtigen.