Heel veel 'blingbling'

Deze ochtend reden we verder naar Rawala Jojawar, een afstand van ongeveer 124 km, maar weer over slechte wegen!
Onderweg weer een paar stops, ook in een natuurgebied stopten waar dan ook weer Indiërs stoppen om naar ons te kijken en foto's te nemen. Erg grappig! Dit gebeurd eigenlijk iedere keer zodra we de bus uitstappen. Contact ontstaat er dan via Hans (reisbegeleider) die Hindi spreekt, want niet alle Indiers spreken Engels. ook weer een wandeling door het dorpje Khirwa was leuk.
Na aankomst rond het middaguur in het garnizoensfort hebben we eerst geluncht en daarna zijn we met 2 oldtimers naar het stationnetje Phulad gereden om daar op de trein richting Udaipur te stappen. We reden mee tot het dorp Kamblighat, een mooie route door de bergen, over bruggen en wel twee tunnels. We zaten verspreid in de wagons tussen de Indiërs, dan is het echt jammer dat je niet kunt communiceren met ze. Kinderen zijn in het begin erg verlegen en kijken vooral naar ons, die rare blanke mensen, maar ontdooien dan ook wel weer vrij snel en dan kun je ze ook wel een lach ontlokken.
Onderweg nog een stop om naar apen, langoeren, te kijken, die zich rondom de trein bevonden en ook aan de spijlen van het raam hingen. Een stop met een reguliere trein in 'the middle of nowhere' kun je je in Nederland toch niet voorstellen! Hahaha, na een minuut of vijf reed hij weer verder.
In Kamblighat stonden de twee 'oldtimers' ons weer op te wachten om ons terug te brengen naar ons hotel. Maar nog even een stop bij een mooi uitzichtpunt. Zij hadden in een mooie 'Engelse box' kopjes, koffie , thee en koekjes mee.
Het dorp stelde verder niet zoveel voor, in het hotel gegeten en daarna waren we uitgenodigd om naar het 'Dandiya festival' te komen door onze lokale gids van vandaag. Het was maar een klein stukje lopen en met ongeveer de helft van de groep zijn we daarheen gegaan. Knijterharde muziek en op het ritme van de muziek werd er gedanst met stokjes!
Er was een binnenkring en een buitenkring en in beide handen een stokje en daarmee raakte je elkaar stokje in een bepaalde volgorde. De ene kring ging linksom en de andere kring rechtsom, dus stond je steeds weer tegenover een ander. Uiteraard kwam er ook nog wat voetenwerk bij kijken. Choreografie noemen zoiets geloof ik. Het was erg leuk, jong en oud deed mee en vooral de jongens, de pré pubertjes sloegen erg hard in de hoop het dat ze het stokje uit je handen sloegen (lol!) en sommigen keken je daarbij ook nog erg boos aan (om indruk te maken?). Boos terugkijken en hard terugslaan hielp want daarna schoten ze meestal wel in de lach. Ik heb fanatiek meegedaan en erg genoten, het zweet liep over mijn rug, want ja het is er natuurlijk ook nog gewoon erg warm!
De andere vertrokken pas laat 09.30 uur, op weg naar Ranakpur (ongeveer 63 km) en Udaipur (ongeveer 94 km). De weg was weer heel erg slecht, vanaf nu ben ik vooraan in de bus gaan zitten, nog steeds heel erg veel last van mij rug. Er was weer van alles te zien onderweg.
Rond het middaguur waren we in Ranakpur bij de Jaïntempels, hier hebben we meegegeten. De Jain eten niks uit de grond, geen vlees of vis, maar wel koken ze met kruiden. Bijzonder om daar de lunch te nuttigen. Er zijn ook nog wel wat voorwaarden om binnen te kmogen komen, oa je mag niks van leer hebben of dragen (bijv een riem of een tas) niet te bloot gekleed en op blote voeten naar binnen. Na hethanden wassen ga je aan lange tafels zitten, aan één kant stonden een soort dienbladen met een kommetje en een beker en wat bestek, aan de andere kant kwamen ze langs met oa rijst, soep en een groenteprutje. Maar met een beetje begonnen want de filosofie van de Jain is, dat je alles opeet en niks weggooit! Ik moet zeggen het smaakte me niet slecht, evengoed steeds maar een beetje genomen, gelukkig mochten we wel ons eigen water meenemen naar binnen.
Daarna hebben we de drie tempels bezocht, met een zeer strenge tassen controle dit keer en ik moest een kaartje bijkopen om foto's te mogen maken met mijn mobiele telefoon. Dit was de eerste keer, het was tot nu toe altijd goed gegaan om maar één keer een ticket te kopen.
Het is het grootste complex van deze geloofsgemeenschap in India. Er zijn 29 hallen, 80 koepels en 1444 gebeeldhouwde pilaren! Prachtig! Alles puur marmer en niet gekleurd. De hoofdtempel was het mooist, de andere twee beduidend minder indrukwekkend.
Ook hier begon het te regenen en te onweren op een gegeven moment. Eén paar sandalen heeft het begeven, dus weer wat bagage minder!
Daarna zijn we doorgereden naar Udaipur, met nog wel een stop om naar bomen waarin vliegende honden zaten te bekijken. We hadden veel regen vandaag. Tegen de avond waren we in Udaipur. Al met al zijn het lange en volle dagen! Komende drie nachten heb ik een kamer alleen --> HEERLIJK!
Kon ik eindelijk uitslapen was ik al om 06.00 uur wakker, waarom lukt me dit altijd wel op reis, maar niet als ik thuis ben en moet werken? Hahaha
Vanmorgen met Annalien afgesproken, eerst een ontbijtje buiten de deur en daarna min of meer de hele dag doorgebracht in en op het Paleisterrrein. Eerst nog de 'Jagdishtempel' bezocht, ook weer een rijk gedecoreerde tempel en binnen waren mannen en vrouwen aan het zingen/bidden. Erg mooi, jammer dat je binnen niet mocht fotograferen, ik had wel een stukje willen opnemen. Daarna naar het 'City Palace', daar zijn we op ons gemak doorheen geslenterd, veel mozaïeken, inlegwerk en spiegels. ook was het een kruip door /sluip door paleis, heel veel smalle gangetjes, trapjes en treedjes naar boven en dan weer naar beneden, een wonder dat ze elkaar weer terugvonden vroeger! O ja, ook de deurposten zijn erg laag! ' mind your head'.
Net na de middag met een bootje over 'Lake Pichola' naar een eilandje 'Jagniwas Island' (bekend van de James Bond film: Octopussy uit 1983). Hier staat het 'Taj Lake Palace' We mochten daar wat rondlopen en foto's maken. Ook vandaag was het regenachtig. Na de lunch hebben we 'Crystal Palace' bezocht met de 'Durbar Glitz' een gigagrote ruimte, waar bezoekers werden ontvangen in vroegere tijden. Er hingen kroonluchters van 1000 kilo aan het plafond. Verder was daar ook het kristal tentoongesteld, dat ooit door een maharadja is besteld, helaas is hij voordat het spul geleverd wer overleden en heeft hij zijn eigen pracht en praal nooit kunnen aanschouwen! Het heeft vervolgens 110 jaar in dozen gestaan! Helaas geen foto's, mocht hier niet. Maar maak er voorstelling: een bed met kristallen poten en ornamenten, een bankstel met kristallen poten, tafels idem dito. Je kijkt je ogen uit, wat een vermogen staat daar! Erg indrukwekkend!
Dan heb ik het nog niet over het servies en de hoeveelheid daarvan.
s 'Avonds naar een folklore voorstelling in een Haveli geweest, daarna werd er nog een mooie pauw op mijn duimnagel geschilderd.
Met het groepje van de voorstelling heerlijk op een dakterras gegeten, daar kwamen allerlei verhalen los over wat men wel eens heeft meegemaakt met groepsreizen. De meesten uit de groep waren wel ervaren reizigers en de groepsprocessen zijn altijd weer anders. En ik moet zeggen dat ik me erg fijn voel met deze groep mensen, tot op heden geen enkele wanklank.
De laatste dag in Udaipur niet zoveel gedaan, wat rondgelopen en de andere kant van het stadje bezocht, waar veel 'handwerkers' zitten, messenslijpers, goudsmeden, schoenmakers enz enz.
Deze middag had ik ook een afspraak voor een Ayuverdische massage van top tot teen. Ik had wel moeite om lekker te kunnen ontspannen ivm mijn rug. Ook ging het nu wel weer anders dan de vorige keer in Zuid-India, maar het was heerlijk en dat voor 20 Euro!
Na het eten hebben we met een paar mensen de documentaire bekeken over de 'spicy girls' van India, dat zijn de 7 zussen, die met elkaar besloten om het specerijenwinkeltje van hun vader in Jodhpur aan te houden en verder te ontwikkelen. Indrukwekkend, wat een stoere meiden!
Wordt vervolgd