En wat voor avonturen?

Hallo allemaal;
Eigenlijk al in Kaapstad, maar ik toch verder met mijn verhaal, waar ik de vorige keer ben geeindigd.
29 november, zijn we doorgereist naar de Drakensbergen, dit ligt tegen Lesotho aan. We zaten in het noordelijkste gedeelte. Het was weer een lange zit in de truck. We kwamen net voor het donker aan op de camping, weer eens in ' the middle of nowhere'. Jeff was aan de verkeerde kant de snelweg opgegaan en ja, dan ben je er niet zomaar weer af. De kampwinkel was om 17.00 uur al dicht en vanaf de camping in 20 minuten te bereiken. Het was een prachtige avond, maar die nacht begon het voor de verandering weer eens te regenen. Gezellig een staand ontbijt gehad onder een afdakje, want er was niks waar je binnen kon zitten. Gelukkig brak later de zon door, zodat we nog een mooie wandeling konden maken, maar 's middags wa het alweer mis. Onweer en een flinke hoosbui. De groep cristalliseerd zich steeds meer. Er vormen zich groepjes en er zijn een aantal mensen, die toch wat uit de toon vallen wat betrefd het groepsgebeuren. Maar dit is leuk om te observeren. Is tenslotte mijn vak nietwaar?
De andere dag zijn we via het 'Golden Gate National Park', met prachtige zandsteenformaties naar Malealea gereden. Ook daar had het geregend en de truck kon met moeite de draai naar ons kamp maken. We zijn verwelkomt met koormuziek en een bandje, die met eigengemaakte instrumenten speelden, dit was wel leuk. Het is wel een heel erg arm land. Veel erosie, omdat er niks groeit wat de aarde vasthoudt. Gevolg diepe kloven in het landschap. We zaten op ongeveer 1500 meter. De andere dag ging de ponytrek van twee dagen van start. Nou hoezo pony, het waren gewone paarden. Ben ik al geen paardengek, na deze twee dagen is het helemaal over. Ik ga echt nooit meer op zo'n knol! Ik was al wat bangig, maar toen mijn paard een andere weg nam dan de rest van de groep om een heel erg steil pad met losse stenen te nemen, was ik er al klaar mee. We waren toen zeker al een half uur op pad. Ik ben lopend naar beneden gegaan, overigens ook geen onverdeeld genoegen.
Daarna moesten we een rivier over, wij over de brug, de paarden zwemmend. Een paard was uitgegleden en lag op een kei zo'n twee meter lager, dit paard werd met touwen en man en macht weer op het gras gehesen. Nadat een aantal van ons was bestolen door een paar snelle kinderen, die stonden te kijken naar het overzwemmen van de paarden! Werd het hele spul weer opgeladen en konden we de bult weer op! Nou dit durfde ik wel. De tocht zou ongeveer 4 uur duren naar een authentiek dorp, alwaar wij zouden overnachten. Uiteindelijk kwamen we daar na ruim zeven uur te hebben doorgebracht op een paard, met twee korte pauzes. Onderweg leek het te gaan onweren en regenen, maar dat bleef gelukkig op veilige afstand. Wel kwamen er een aantal dragers in gestrekte draf met een dood lichaam op een baar voorbij. Waarom ze zo hard liepen is mij nog steeds een raadsel, want dood is toch wel dood denk ik dan.
In het dorp zaten we op 1900 meter, het was helder, maar ook erg koud en in de verte weerlichtte het en het rommelde. Van de weeromstuit, lagen we al vroeg in bed, om 20.15, dat heb je zo zonder elektriciteit en als het zo koud is. Het onweer kwam recht boven ons te zitten die nacht, met stromende regen, maar wij bleven in onze rondavel droog, we lagen er met zijn negenen.
De andere dag, zou de korte route terug genomen worden. maar na de regenbui van de afgelopen nacht, was het pad glibberiger en de beekjes stonden met heel veel meer water. Wij namen een andere weg terug en na de eerste afdaling, glibberde mijn paard weg op de natte ondergrond met stenen. Ik lag er bijna af en diegene die achter mij reed, vertelde mij, dat het er spectaculair uitzag. Het enig wat ik bedacht was: ' niet van dat paard afrollen, want dan lig je op de keien, in de modder en in het water. Het lukte me dus om erop te blijven, maar ik werd er niet gelukkiger van, want mijn paard slipte telkens weer.
Ook gingen we nu telkens allerlei stroompjes en watertjes over en elke keer hoopte dat achter de volgende bult ons dorp zou liggen. Nou dat duurde in totaal acht uur, met een enkele korte rust tussendoor.
Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn eerste biertje. Deze tocht vond ik echt onverantwoordelijk voor ongeoefende berijders. Hier gaat Djoser nog meer van horen. Ik laat het hierbij voor deze keer, ik ben er nog en heb het overleefd. O ja Krijna, je kadootje komt heel erg van pas op deze primitieve campings. Liefs Marjo