Gorilla's!

Hallo allemaal;
Nou, het gaat nu wel snel hoor! De tijd vliegt voorbij.
Het waren emotionele dagen. Vorige week donderdag maakten wij ons op voor de rit naar het zuidwesten van Oeganda. We vertrokken om 06.30 uur en kwamen 's avonds om 22.00 uur aan in Kisoro. Het werd een rit vol avontuur, want tijdens het rijden hoorde Belinda, van de plaatselijke agent daar, dat de gorilla's de grens waren overgegaan naar de Democratisch Republiek Congo. Zij kon regelen, dat er voor de andere dag 9 permits kwamen en dat was dan ook de reden, dat we doorreden naar Kisoro. Eerst was het de bedoeling om aan het meer van Bunyoni de nacht door te brengen. Na een korte stop in Kabale vertrokken richting Kisoro. Kort na Kabale begon het te regenen en niet te zuinig ook, met bakken kwam het naar beneden. Verder waren ze met de weg bezig, dus het was lekker slipperig, maar het gaat er ook flink de bergen in, want Kabale ligt op 2000 meter. Wat een prachtige rit had moeten worden werd nu grotendeels in de regen en in het donker afgelegd. Maar goed, dat de remmen van de truck okay waren! Ongeveer een half uur voor we ter plaatse waren, stonden er twee trucks vast in de modder, wij konden er dus met geen mogelijkheid langs. Uiteindelijk hebben een aantal 'locals' de kleine truck weer op gang geholpen, maar wij waren te breed om er door te kunnen. Na veel gebakkelei was Belinda het zat en heeft de plaatseljke agent van ATC ( onze organisatie) gebeld, die is gekomen en samen zijn ze naar de politie gereden. Toen zij terugkwamen, kwam er eindelijk schot in de zaak. Er werd wat hoogstaand gras en mais weggekapt en met een slakkengang en op de mm. met de andere truck konden we er net langs. We hadden er toen anderhalf uur gestaan. De maaltijd was om 23.00 uur, wel lekker, spaghetti bolognaise. Ik heb toen voor het eerst een kamer genomen. Heerlijk!
Omdat de eerste groep de andere dag op gorillatrek gingen naar de Congo, kon ik lekker uitslapen, maar helaas, de man van het hotelletje kwam me om 06.50 nog even melden, dat de kamer voor die dag was gereserveerd, dat had hij me de avond ervoor ook al verteld. Toen ik vroeg of ik voor 07.00 uur mijn kamer afmoest, zei hij nee,nee voor 09.00 uur. De oelewapper, moest hij me daar nou voor wakker maken! Daarna niet meer geslapen natuurlijk.
Die dag 's middags met een groepje naar de pygmeeen geweest. Een wandeling van ruim twee uur door een schitterend landschap. Overal kinderen die vragen hoe het met je gaat, maar niet weten wat ze vragen. Het is wel geinig, maar soms ben ik het wel even zat. Maar goed deze kinderen weten niet dat al duizenden kinderen dezelfde vraag aan mij hebben gesteld. Het was wel leuk, al zijn ook de pygmeeen niet meer zo klein, ook zij worden groter. Zij zongen en dansten voor ons en ik heb een zelfgebrouwen drankje geproefd. Zag eruit als verdunde poep en het smaakte naar azijn, ik heb het maar bij een slokje gehouden, maar voor we weggingen was de kom helemaal leeggedronken door de pygmeeen zelf. Ook werd er zelf marihuana verbouwd en gerookt.
Terug gongen we in een pickuptruck en toen begon het net te regenen. Het heeft soms zo zijn voordelen, als je de oudste van de groep bent. Ik zat dus droog voorin! Na enige tijd kwam de eerste groep terug met gigantisch enthousiaste verhalen en mooie foto's. Ik keek dus met spanning uit naar de volgende dag. Om 07.30 werden we opgehaald en naar de Congolese grens gebracht, het kostte wat tijd om onze visa's te regelen, maar toen mochten we toch verder.
Eerst door het dorp, met zoals gewoonlijk heel, heel veel kinderen met de bekende vraag, maar geen idee hebben wat het betekent. Het ging al snel behoorlijk omhoog, eerst vals plat daarna werd het steiler. Niet mijn favoriete bezigheid, zoals velen van jullie wel weten. En dit op zo'n 2000 meter hoogte met een hoog vochtgehalte. Na anderhalf uur waren we op de plek, waar het regenwoud begon en waar de gorilla's zich zouden moeten bevinden. we werden in twee groepen gesplitst, omdat we met erg veel waren en de eerste groep liep sneller. Na een kwartier gingen ook wij op pad. We hadden gidsen, die vrijwel geen engels spraken en hun frans was deels nog beroerder dan dat van mijzelf. Communicatie was dus een groot probleem. Nou je voelt hem al hangen, wij hebben die dag geen gorilla gezien. De eerste groep zag ze vijf minuten en toen zijn ze afgehaakt, omdat de gorilla's weer de grens overgingen naar Oeganda. Daarna gebakkelei over wel of niet erachteraan. De gidsen waren iet echt enthousiast en uiteindelijk werd besloten om na een uur terug te keren naar de grens. Ondertussen was het loeiheet geworden en het was weer anderhalf uur lopen naar de grens. In het dorp weer dezelfde taferelen als op de heenweg, maar ik was er niet voor in de stemming. Iedereen van onze groep was behoorlijk gefrustreerd over het niet zien van de gorrilla's en over het gedrag van onze gidsen. Daarna hebben we nog twee uur bij het buro gezeten die de trekking heeft georganiseerd en hebben we een deel van ons geld teruggekregen, maar goed, geen gorrilla's! En dat was wat wij wilden. Uiteindelijk toen wij terugkwamen op onze campingsite, wist Belinda en de andere van de groep het al, dat wij ze niet hadden gezien, toen kreeg ik het toch even te kwaad. Het had een van mijn hoogtepunten aan het eind van mijn reis moeten worden. En dan zoveel geld betaald voor een 'permit' en vervolgens niks zien. Uiteindelijk kregen we een kans de andere dag nog een keer te gaan, maar dan aan de Oegandese kant. Wel weer een deel dokken natuurlijk, maar vooruit, dan maar een maand op droog brood en water, kom ik ook wel weer overheen.
Dus met een kleinere groep de andere dag weer op pad. Niet iedereen kan zomaar weer 200 of 300 U$ op tafel leggen, dus het was erg sneu voor diegene die niet meekonden. Maar ik kan jullie vertellen. Ik heb ze gezien. Dit keer was het allemaal erg professioneel, een gids en 'trackers' met een gouden hart voor de gorilla's, wat een ongelooflijke ervaring. Onze gids vertelde dat ze waren getraceerd op zo'n anderhalf uur lopen, daar zat ik weer niet op te wachten, maar na een klein uur en veel uitleg onderweg, bleken we al heel dichtbij te zijn. Ook het traject was minder zwaar, dus het was genieten geblazen. We hebben de gorrilla's zo'n klein uur gevolgd en het was grandioos. We volgden een familie met drie zilverruggen (Bokito's) dus en twee vrouwtjes en twee jongere gorilla's. De hele familie bestond uit zeven gorilla's.
Tevreden en opgelucht en met een paar mooie foto's keerden we weer terug naar de 'campsite' alwaar de groep al in de startblokken stond om zodra wij terugkwamen te vertrekken naar de volgende camping.
Het werd een regenachtige rit en direct door naar Kabale, want vanwege de vele regens kon de truck niet op de camping aan het meer komen.
Dit was het weer, tot de volgende keer maar weer. Groetjes Marjo