Op weg naar Shiraz

Zo, daar ben ik weer!

Ik ben de volgende ochtend al vroeg op pad gegaan in het bergdorp Abyaneh, een dorp zoals eigenlijk vele dorpen in de bergen (ook in Europa) er wonen nog maar zo'n 350 mensen en voornamelijk ouderen! Het dorp is ongeveer 2500 jaar oud en bestaat voor een groot deel uit rood lemen huizen.

Omdat ik al zo vroeg op pad was, was het nog erg stil in het dorp. Ik ben wat door het dorp gaan dwalen, veel trappetjes, steile weggetjes en zo ben ik bovenlangs naar een ander hotel gewandeld. Ik had gehoopt om via een andere weg weer te kunnen terugwandelen naar het dorp, maar dat was helaas niet mogelijk, dus voor en deel dezelfde weg weer terug gelopen. Toen ben ik echt verdwaald in de straatjes, inmiddels waren er wel meer bewoners op straat, maar die konden mij niet de weg wijzen, zij spraken geen Engels of konden ook niet mijn kaartje lezen! Net toen ik toch wel een beetje de wanhoop nabij was, want ik wilde wel een ontbijtje, kwam ik bij toeval weer op het pleintje terecht wat ik herkende. 'Google maps' kon mij met deze klein straatjes helaas niet op het goede pad brengen. Daarna terug naar het hotel gewandeld en heerlijk gaan ontbijten.

Om 10.30 uur reden we richting Yazd, een stuk weer terug over dezelfde bergweg als we gekomen waren en ook weer een klein stukje door nucleair gebied.

We hadden een picknick in Naïn, in een mooi park, waar ook een groep Zwitsers had geluncht. In dit stadje hebben we een 'qanat' bekeken, dit is een ondergrondse watervoorziening die hier 20 meter onder de grond lag. Dit systeem is al honderden jaren oud en voorziet grote droge delen van Iran van water. We konden er via een steile gang naar toe. Het geheel lag op een begraafplaats, wel een bijzondere plek!

Vervolgens hebben we nog een weverij bezocht, ook hier zijn het vooral de ouderen die dit ambacht in ere houden. De werkplaatsjes liggen onder de grond, dit maakt, dat het er redelijk koel is. Overigens hier weven de mannen. Een aantal groepsgenoten hebben voor weinig geld een geweven tapijt(je) gekocht.

Om 18.30 uur kwamen we aan in Yazd, een stad die op 1200 meter hoogt ligt. De stad ligt in de woestijn en is dunbevolkt. Hier valt de minste neerslag en men verbouwd er: fruit, meloenen, granaatappels en pistachenoten.

Verder is de stad bekend als centrum van het zoroastrisme, er wonen hier ongeveer 5000 aanhangers.

De volgende dag zijn we eerst naar de 'Torens der Stilte', 'Dakma-ye Zatoshi' gereden, deze liggen net buiten de stad. Er staan twee torens, op de hoogste toren werden de vrouwen neergelegd en in de lagere toren de mannen, beide torens zijn op een heuvel gebouwd. Je kon ze allebei beklimmen, maar bij de laagste toren waren trappen, dus iets makkelijker te beklimmen, nou ja als je de lengte en de hoogte van de treden niet meerekent, hahaha. Hier werden tot einde jaren '70 de lichamen van de overledenen neergelegd om kaal te worden gegeten door de gieren! De botten werden daarna in een diepe put gegooid in het midden van de toren en met ongebluste kalk afgedekt. Volgens deze geloofsrichting mogen aarde, vuur, lucht en water niet bezoedeld worden door het onreine! Maar sinds de Islamitische republiek, is deze vorm dus verboden en hebben ze nu vlakbij de torens hun eigen begraafplaats, helaas niet toegankelijk. Wel had je mooi uitzicht over de stad en de begraafplaats vanaf deze torens!

Daarna zijn we naar de 'Atashgah-e Varahram', de Vuurtempel gereden, deze behoord ook tot het Zoroastrisme, deze tempel is vrij nieuw, 7 à 8 jaar oud, dus hij ziet er erg modern uit. Het heilige vuur, dat al 1500 jaar brand, kun je achter glas zien en werd in 1940 naar deze tempel gebracht. Het vuur geld als reinigende kracht. Verder was hier ook een klein museum met oa foto's die inzicht gaf in hun rituelen.

Vervolgens naar de 700 jaar oude 'Masjed-e Jame Kabir' Moskee gereden, deze wordt ook wel de Vrijdagsmoskee genoemd, zoals heel veel moskeeën in dit land. De twee minaretten zijn met hun 48 meter de hoogste van het land! Zij zijn prachtig versierd met stalactieten en lijken ten hemel te rijzen. Ook van binnen is hij erg mooi versierd met glanzende faiencetegelwerk en ongeglazuurd aardewerk. Hij is gebouwd tussen 1324 en 1327 op een plek waar voorheen een vuurtempel stond. De minaretten werden tussen 1523 en 1577 gebouwd.

Bij de lunch kamelenvlees gegeten, smaakt een beetje naar draadjesvlees!

Na een korte wandeling door deze wijk, naar het 'Amir Chakhmag Complex' gewandeld, dit complex stamt uit de 14e eeuw en was oorspronkelijk een moskee, een badhuis, een bazaar, een karavanserai en een takieh, waar het traditionele passiespel werd gehouden en het martelaarschap van Imam Hossein werd 'gevierd'. Er is van het oorspronkelijk complex niet veel meer over. Nu zijn er oa winkeltjes in het complex. Er staan langs de weg veel houten draagkarren, in verschillende groottes, zij heten een 'Nakhl' en worden 'behangen' met lappen en dan door een aantal sterke mannen door de straten gedragen tijdens het Ashura festival.

Toen hebben we het 'Yazd Watermuseum' bezocht, met een duidelijke uitleg over hoe het ondergrondse watersysteem, de qanats, werkt.

Om 16.15 uur zijn naar 'Iranees worstelen', Zurkaneh gegaan. Het heeft eigenlijk niks met worstelen van doen. Het is meer een vorm van gymnastiek, één atleet doet een oefening voor en de rest volgt, dit onder begeleiding van een trom. Er stonden nu ongeveer 13 mannen in een 'verplichte' outfit in een verdiepte ring, oefeningen werden gedaan met een plankje, kettingen en knotsen als een soort symbolische wapens en volgens een bepaalde choreografie. Erg leuk om te zien!

Daarna op een dakterras alcoholvrij 'geborreld' en gegeten, het was een lange maar mooie dag!

Deze ochtend hadden we een vrije dag, ik ben naar de 'Bagh-e Dolat Abat ' gewandeld. De tuinen waren helaas minder mooi dan die in Kashan, maar ze hadden er wel hele lekkere koffie! Een tijd daar gezeten, samen met Peter en Annick, met hen mee teruggereden naar het hotel. De tuinen zijn in 1750 aangelegd en er staat een 33 meter hoge badgir, een windtoren. Deze torens zie je hier erg veel, zij brengen koelte in de huizen!

Terug in het hotel, spullen bij de receptie gezet en vervolgens door de bazaar gaan dwalen en geluncht.

Om 14.30 uur vertrokken we naar Zein-od-Din, een 400 jaar oude karavanserai, 70 km verderop. Een korte rit dit keer.

Het is een ronde karavanserai, waar aan de ene kant hokjes van multiplex gemaakt, daar lagen twee matrassen en we moesten drie treetjes op om in ons (slaap)hokje te komen! Verder was alles open. Gezamenlijke toiletten en douches verderop in het gebouw. Aan de andere kant waren ook hokjes, maar dan met een gordijntje ervoor.

We konden wel het dak op, dus naar een mooie zonsondergang gekeken met een Iraanse Radler! en chippies. Er waren meer groepen in de karavanserai, ik heb nog een korte wandeling in de woestijn gemaakt, maar er was eigenlijk niets te zien, vooral stenen en wat woestijngras! Na het avondeten nog naar de sterren gekeken, maar met een net afnemende maan werd dat niks!

Vroeg naar bed en het was opvallend stil in de ruimte!

Om 07.30 uur ontbeten en daarna richting Shiraz gereden.

Na een paar korte stops in Pasargad geluncht en daar de Tombe van Cyrus bezocht. Een gebied, dat groot werd 546 jaar voor Christus onder Cyrus de Grote. Iets verderop liggen de ruïnes van een paleizencomplex.

Kort nadat we wegreden, kregen we problemen met de bus. Na hard werken van onze chauffeur en bijrijder, Rahman en Emad, kregen zij de bus desondanks niet meer aan de praat! Wat hier vaak gebeurd is, dat ze diesel aanlengen met water en hier kan dus de filter niet tegen! Maar een nieuwe filter heb je ook niet zomaar en is heel erg duur hier, dit vanwege de boycot van onze 'fantastische meneer Trump'! (En wij doen daar dus ook aan mee!). Het was de bedoeling om alle bussen twee jaar geleden te vervangen, maar toen kwam de boycot, het probleem nu is, dat er ook moeilijk onderdelen te krijgen zijn. Gevolg, moeizaam onderhoud, chauffeur geen inkomen, want hij rijdt niet! enz. enz. Rahman heeft dus uiteindelijk vijf dagen in de woestijn gestaan! Dit is wel schrijnend. Ik zeg, het wordt tijd om Amerika te boycotten zeker zolang die engerd daar zit!

Maar goed daar waren wij niet mee geholpen. Uiteindelijk eerst de Iraanse busmaatschappij gebeld, die zou een kleiner busje sturen, dus geen grote bagage mee, die zou later komen! Maar uiteindelijk werd er een lange afstand bus aangehouden, die één keer per uur van Yazd naar Shiraz rijdt. Binnen vijf minuten zaten wij en ook onze bagage in deze bus!

In de bus zaten Iraniërs, waaronder een paar jonge meiden, die overigens hun hoofddoek niet om hadden! Die in eerste instantie alleen maar konden giechelen! Ze blijven zich toch verbazen over de twee lange Nederlandse mannen die we in de groep hadden. Maar ze wilden graag met ons op de foto.

Deze buschauffeur reed als een razende over de snelweg (max 100 voor een bus), maar volgens mij reed hij echt harder en zo waren we om 19.00 uur op het busstation van Shiraz, met een paar taxi's zijn we naar het hotel gereden.

Spullen daar neergezet en direct door naar het 'Shapouri restaurant' om te gaan eten. Nog net op tijd voor de afgesproken tijd, een prachtig paviljoen met een mooie vijver en heel veel blingbling in de verschillende eetzalen, er was helaas geen plek op het balkon voor ons.

Nounou, wat een dag weer, bekaf in bed!