Mijn verjaardag!

Amigos y amigas;
Hier ben ik weer, de groep is ergens halverwege Machu Picchu en ik zit nog in Cusco, tijd om verslag te doen van mijn verjaardag. Ik heb mijn verjaardag zo'n anderhalve dag gevierd en nog nooit op een hoogte van bijna 4000 meter, dus dat alleen al was erg apart.
Maar goed onderweg van Arequipa naar Puno tijdens de lunch kwam de taart tevoorschijn, die Kristy voor me had gemaakt. De kaarsjes wilden vanwege de harde wind niet erg branden, maar het smaakte heerlijk. Het was een tulband, cake met chocoladesaus en in het midden verse aardbeien. Ik had nog een fles Pisco sour en een paar mensen proostten met me mee, de katterigen zagen af van alcohol, die waren net weer een beetje bijgekomen, haha. Ik kreeg van verschillende mensen een kadootje en een mooie kaart van de groep met verjaardagswensen, dus dat was erg leuk. Toen we in Puna aankwamen, zijn we in een lokale pub belandt, Keith had hierover gelezen in de ´lonely planet´. Het was echt een soort hippiecafe, genaamd ´Kamizaraky Rock Pub´ ze draaiden lekkere muziek, dus we hebben daar alvast op mijn verjaardag een biertje gedronken dit was erg gezellig met 4 heren. (Keith, John, Dan en Dave)
De dag van mijn verjaardag, zijn we met de boot over het Titicacameer gevaren. Eerst naar de mensen van de drijvende eilanden, deze zijn gebouwd op een sterk soort riet wat veel in het meer groeit en dat is maar goed ook, want het rot aan de onderkant weer weg, dus het is doorwerken om je voetjes droog te houden. Als je er overheen loopt, dan veert de ondergrond, net als dat je op veen loopt, een raar gevoel. Wel vond ik het heel erg commercieel, maar goed onze eerste verkleedpartij vond daar plaats en dat was wel heel erg lachen. We hebben foto´s gemaakt van de heren als ook van de dames. Daarna was het 2 uur varen naar het eiland ´Amantani´, werden we ontvangen door onze gastgezinnen. Ik sliep samen met Sophie bij Andrea, een vrouw van 50 jaar (zag er ouder uit), haar moeder en haar dochtertje van 5 jaar, een pracht meissie, en een lachebek. We kregen de lunch aangeboden en het avondeten. Onze slaapplek was prima, ze had ook best een groot huis met een zonnepaneeltje, dus ze had ook stroom voor de avond. De keuken was erg primitief, koken op hout en wij zaten aan tafel, maar oma zat met heel veel kleren aan tegen de kou op een schapenvacht op de vloer. De maaltijden waren simpel, maar voedzaam, er werd vegetarisch gekookt, ik kan me voorstellen dat er geen geld is voor vlees. We kregen eerst een goed gevulde soep, het hoofdgerecht, bestond uit rijst, een aardappelsoort en gebakken kaas en een kopje verse muntthee toe. Stromend water is er niet, dus dat wordt in een jerrycan van een tappunt gehaald.´s Avonds werden we opgedirkt in de lokale klederdracht en liepen we naar het gemeenschapshuis waar er gedanst zou worden. Ik had al geen lucht van het klimmen naar de danszaal toe en de strakke kleding! Maar goed ik heb toch een paar keer gedanst met onze gastvrouw.
De te bestellen drankjes bestond uit: cola, water en bier. Mannen heb ik op het hele eiland maar weinig gezien, waar ze zijn, Joost mag het weten! Er waren 5 muzikanten, die uiteraard traditionele muziek speelden, maar op een gegeven moment ´Happy birthday´ voor mij speelden, dus dat was wel een verrassing. Het was wel al vroeg afgelopen en rond een uur of elf lagen we in bed. Het is dan toch jammer, dat ik vrijwel geen Spaans spreek, alhoewel dat voor oma geen zin had, want die sprak alleen het lokale dialect. Wel heb ik voor het eerst op grote hoogte lekker geslapen.
De andere ochtend kregen we een pannenkoeken ontbijt en daarna werden we weer naar de boot gebracht. Eén uur varen naar het volgende eiland (Taquile) voor een wandeling ( Shit, weer omhoog) en een lunch, heerlijk vis gegeten. Daarna een nog steilere afdaling naar de boot (gelukkig hoefde ik niet hier omhoog) want dat was nog erger dan het andere pad.
Daarna was het nog ruim twee uur varen terug naar Puno.
Het wordt voor het avondeten een sport, om zo goedkoop mogelijk en het liefst in een lokale tent te gaan eten. Ook een verschil met de jongere generatie, sorry als ik iemand beledig, maar wat de boer niet kent dat (vr)eet hij niet. Dus zij gaan al gauw naar westerse eettent voor een hamburger of een pizza!