South-Georgia (2)

Deze nacht was er een serieuze wind, windkracht 10. Het was dus weer schuifelen en schommelen op het schip. Hilarisch tijdens het diner, want als er een schuiver werd gemaakt greep iedereen naar zijn bestek glas enz. en riep OOOOOHHHHHH!
We zijn vannacht doorgevaren naar Stromness, waar we ondanks de harde wind toch met de zodiacs aan land konden. Hier zijn we met Ali naar de waterval gewandeld, ongeveer 2 km over ongelijk terrein, door beekjes en graspollen en we moeten weer zeer attent zijn op chargerende of grommende robben. Dit is de plek, waar Shackleton over de berg, naar de 'bewoonde' wereld kwam om hulp te zoeken.
Ook in deze baai was walvisindustrie, vervallen gebouwen met een restrictie van 200 meter rondom ivm het vele asbest wat hier gebruikt is en wat begin 1900 heel normaal was om mee te bouwen! Dit station was functioneel tot 1961. De pinguïns en zeehonden hebben daar geen boodschap aan en blijkbaar hebben zij ook geen 'gezondheidsklachten' van al dat asbest.
Ook eindigde hier de 'epische' tocht van Sir Ernest Shackelton, zij kwamen via de waterval naar beneden nadat ze over de gletsjer waren getrokken. Zij waren begonnen in Peggotty camp aan de westkust, slechts 35 km verder, maar wandelafstand was 50 km over de gletsjer dus! En dat in per uur wisselende weercondities hier in South-Georgia.
Hier kregen ook wij mee te maken, de wind was al pittig, maar met de sneeuw maakte het toch wel heel erg koud! Bij de waterval konden we nog net onze foto maken of we werden teruggeroepen door Jim, hij bleef meestal bij de zodiacs, de weersomstandigheden verslechterde snel (meer wind) en we moesten weer snel aan boord zien te komen van de Plancius. De zee en de golven werden te ruig voor de zodiacs, daardoor zou het te gevaarlijk worden om terug te varen naar het moederschip. De zodiacs verdragen maximaal een windkracht 10 (kan je zeggen, dat is pittig hoor!). Uiteindelijk was de wind weer wat gaan liggen toen wij weer bij Jim kwamen.
Na de lunch kwamen we aan in Grytviken, het enige walvisstation wat bezocht kan worden, waar alle asbest is weggehaald, wat maakt dat alle machinerie nu in de open lucht staat weg te roesten. Indrukwekkend, vooral de blubbercontainers waar duizenden liters walvisblubber in werd opgeslagen. Ook zijn er hier nog een kerk, een museum en nog wat huizen te bezichtigen waar nog een aantal mensen wonen die zich bezig houden met het in stand houden van de natuurlijke habitat. Ik zou er echt niet kunnen leven!
Dat de meeste van deze walvisstations een Noorse naam hebben heeft er mee te maken dat al deze stations voornamelijk door de Noren werden bevolkt. Vooral in de antarctische zomer werden er mensen per schip hier naar toe gevaren en in de winter periode bleven er soms een paar mensen over! De rest ging weer naar huis en kwam het daaropvolgende seizoen weer terug. Ook is hier het graf van Ernest Shackleton en zijn rechterhand Frank Wild. Shackleton kwam hier terecht in 1916, nadat hij schipbreuk had geleden met de 'Endurance' bij 'Elephant Island'. Hij moest daar 22 man achterlaten en zelf in een soort sloep met vijf anderen in 16 dagen, zo'n 1300 km varen om hulp te gaan halen!
Het is de gewoonte om bij zijn graf een toast uit te brengen met een glaasje whisky, Ali hield een korte toespraak en wij dronken één slok, één slok op het graf voor Ernest en één slok op het graf voor Frank!
Daarna zijn we deze nederzetting gaan ontdekken. Ook hier weer onwijs veel robben en heel veel roest, een bizar landschap! Dit station was operabel van 1904-1965, een walvis werd hier in 20 minuten ontleed!
Het was heel erg lekker weer, dus we zijn naar de andere kant van de baai gewandeld, ook nu weer vergezeld van kleine, grote, lieve en agressieve robben! Een Duitse vrouw is uiteindelijk met ons mee terug gelopen omdat ze achterna werd gezeten door een rob en ze was doodsbang. Gewapend met twee keien in de hand om lawaai te maken en STOP zeggen en je groot maken zijn we het pad weer terug gewandeld. Daarna op het schip nog even buiten in het zonnetje gezeten, HEERLIJK!
Deze nacht voeren we naar het zuiden van dit eiland, bij een heldere nacht en een volle maan! De andere dag zouden we in twee groepen aan land gaan op 'Cooper Island´, daar zit een grote kolonie Macaronipinguïns. De ene groep aan land en de andere groep een zodiactour langs het gebied. Maar helaas geen ´pasta´pinguins, de zee was te ruw om met de zodiacs aan wal te gaan. Wel jammer!
We zijn doorgevaren naar de monding van het ´Drygalski Fjord´, daar was de zee rustiger en werd besloten om een zodiactour naar ´Larsenharbour´ een zeer beschutte kleine baai, en een zijarm van het fjord. Hier broedt een kleine kolonie ´Weddell´ zeehonden, deze broeden voornamelijk op pakijs in Antarctica! Verder nog meer
´wildlife´ in de vorm van zeehonden en verschillende zuidelijke vogels.
Het was een prachtige plek met kliffen en gletsjers, je voelt je zo nietig als je hier met een zodiac ronddobbert! RESPECT voor deze immense natuur!
Toen werden we weer teruggeroepen omdat de wind weer opstak, terwijl het zo vreedzaam was! Nou in de monding van het fjord stonden beste golven en de laatste honderd meter werden we nog flink nat omdat het water in de zodiac sloeg! Het was nog een beste toer om weer de stap naar het schip te maken! Maar goed iedereen kwam weer ongeschonden aan boord. En bij terugkomst lekker een warme choco/rum!
Daarna zijn we verder het fjord ingevaren tot honderd meter voor de gletsjer, waar net een stuk afbrak en in zee stortte, geweldig!
Vandaag ook voor het eerst een kijkje op de brug genomen, leuk hoor!
Zo, de volgende keer gaan ik weer verder met het verhaal, we verlaten South-Georgia en gaan de zee weer op.