Op de woelige baren!

Na een goede nachtrust op een gelukkig wel iets rustiger wordende zee varen we nu in zuidoostelijke richting naar South-Georgia ongeveer 800 mile (zo'n 1500 km).
Ook op deze dagen is er genoeg te doen op het schip. Lezen, breien (sokken) en lezingen.
Waar onder een lezing van Gérard over de vogels in de zuidelijke oceaan.
Van Andreas over de verschillende soorten walvissen en Tobias vertelde over de geologie van South-Georgia.
En verder foto's nemen als er iets wordt gespot. Ikzelf heb een foto genomen van 'iets' helderblauws in het water, maar zelfs Andreas kon er geen soep van maken, ondanks dat er heel veel water om ons heen was!
Later die middag hadden we nog een 'briefing' over South-Georgia. Er gelden daar hele strenge regels om aan land te mogen komen, en elke landing moet aangevraagd worden in Stanley, alwaar de Engelse vertegenwoordiger zit voor de 'permits'. Dit is om te voorkomen, dat er 'vreemde' zaden of ander spul de oorspronkelijk flora en fauna beinvloeden en vernietigen.
Deze nacht gaan we om 01.00 uur de koudelijn over, dit is de 'Antarctic Convergent', dit is de ontmoeting van de Atlantische Oceaan en de Zuidelijke Oceaan, dus van warm water met heel erg koud water, het verschil is soms wel 5 graden, zowel boven het water als de watertemperatuur zelf, deze lijn kan elke keer weer een beetje anders liggen en is vooral te meten aan de watertemperatuur of je hem overgaat. Ook passeerden we hier een tijdzone (één uur vooruit)
De avonden zijn meestal hetzelfde diner, douchen, lezen en slapen!
De volgende dag vertelde Ali over South-Georgia, zij heeft hier zo'n 15 jaar gewoond en is een zeer bewogen en bevlogen met de natuur in dit gedeelte van de wereld. Zij vertelde over de walvisindustrie, die tot 1965 op grote schaal plaatsvond op dit eiland vooral door Noorse maatschappijen.
De rattenplaag, waardoor er geen vogel meer broedde op het eiland, en over de verdelging van de ratten, die in 2015 succesvol is afgerond. Wel moeten er nog vervolgcontroles plaatsvinden om er zeker van te zijn dat er geen rat meer rondloopt op het eiland. Daardoor is de Zuid-Georgische Pieper een vogeltje iets grote dan onze mus er weer gaan broeden. Dit is ook het meest zuidelijke zangvogeltje!
Het eiland is 170 km lang en op zijn breedst 40 km. Het eiland is voor 80 % bedekt met gletsjers, doordat een aantal gletsjers tot in zee lopen, was het mogelijk om de ratten goed te bestrijden, want die wandelen niet over gletsjers en ook hier worden de gletsjers kleiner door de opwarming van de aarde, dus haast was geboden.
En verder de Noorse rendierenplaag, die ervoor gezorgd heeft, dat de vegetatie behoorlijk kaal gegeten werd. Deze zijn allemaal afgeschoten! Zelfs nog één toen wij er waren! Deze waren hier heen gebracht door de Noren die hier de walvisstations bevolkten.
Verder een film over de Falklands. De lezing over de zeehonden ging niet door.
Verder nu een rustige zee, wel wat mist, maar ook wel een zonnetje, lekker buiten gezeten!
Bij de 'recab' kwamen de zeehonden kort aan bod en ook de ontdekkingsgeschiedenis van South-Georgia en Antarctica.
Nog één nacht varen en we zijn er!
Dit was het voor deze keer, binnenkort het vervolg tot ziens!