Koppensnellers!

Hallo volgers:

Bedankt voor alle gezellige reacties.

Over 2.5 uur ga ik naar de luchthaven, dus nog mooi tijd voor het verdere vervolg van deze prachtige reis.

De reis ging verder naar Mokokchung, waar we alleen de nacht doorbrachten.

We vertrokken al erg vroeg deze morgen, met een stop in het plaatsje Tuophema, wat door het dorp gewandeld en een klein museum bezocht. Vanwege sanitaire problemen niet meegekregen dat er geen foto's genomen mochten worden. Niemand die er wat van zei toen ik toch een paar foto's maakte. Nou ja toen ik bijna het museum uit was! Hahaha

Omdat er in Nagaland overwegend Christelijk is, zie je hier erg veel kerken staan en daarvan ook veel kerken boven op de berg! Nou ja ben je nog beetje dichter bij God! Toch? Ook de kleuren waarin ze geschilderd zijn, is erg bijzonder vaak felle kleuren.

Na dit bezoek werd de weg weer erg slecht, wel was de route weer uitgesproken mooi. Dus veel gaten en stof en soms weer een plukje asfalt En de chauffeurs doen zo hun best om hun auto stofvrij te houden! Een redelijk zinloze bezigheid. Uiteindelijk kwamen we vlak voor het donker werd aan in Mokokchung.

Of dat ik een psychiatrisch inrichting binnenstapte, veel staal, enkel glas en tralies voor de ramen en een granieten vloer. Omdat er ook niks aan de muren hing klonk het allemaal lekker hol. En natuurlijk ramen en deuren open! Brrr. We verblijven op 1325 m.

Ik had wel weer een grote kamer, maar ook lastig te verwarmen dus! Kacheltje voornamelijk op mijn bed gericht.

Daarna een lange reisdag naar Mon. De wegen in Nagaland zijn overwegend erg slecht, je merkt het direct als je de grens overgaat, in Assam zijn de wegen goed. Nou ja Assam is ook vlakker en de wegen in Nagaland liggen veelal in de bergen, dat zijn dus heel veel kilometers weg! Die vaak met de moesson weer erg te lijden hebben. Dus een project zonder einde om de wegen hier op te knappen!

Oeps onderweg een kip doodgereden, nou ja, had hij maar op zijn erf moeten blijven! Wij hadden zelf niks in de gaten, maar de auto die achter ons reed zei dat tegen ons! Na 10 uur rijden kwamen we aan in Mon, op 900m en 220km rijden

We zitten nu in het gebied van de Konyaks, zij worden gezien als de meest primitieve en traditionele stam van de 17 Nagastammen.

De volgende dag gingen we 2 stammen bezoeken, eerst naar 'Longwa village'. Twee uur rijden over je raadt het al 'bumpy roads'. Dit dorp ligt op de grens met Myanmar, deze loopt dwars door het huis van de 'Angh'(de koning).

De vorige is een paar jaar geleden overleden, die verlangde van bezoekers 2 flessen whisky, die hij dan opdronk onder het genot van zijn opiumpijp, Hoezo een verslavingsprobleem! Hahaha

Nu is zijn zoon de koning, een serieuze man, bij hem kon er geen lachje af tijdens de fotosessie! [e-1f60b]

Wij hadden ook een lokale gids mee, die hun taal sprak, anders was het nog lastiger om toegang tot dit volk te krijgen. Zodoende konden we ook foto's maken. Verder nog naar een man geweest die wapens maakte, hij doet er 2 weken over! Enkelloops geweer ongeveer 75 Euro en dubbelloops geweer ongeveer 150 Euro, ik heb toch maar geen gekocht! Haha

We zitten nu echt onder de voormalige koppensnellers, verboden sinds 1953, de laatste kop werd gesneld in 1963. Nu de meesten bekeerd zijn, staat er dus ook in dit dorp een kerk.

Op de terugweg nog gestopt bij een houtbewerker, helaas niet aan het werk gezien, maar zij zijn er om bekend, dat zij mooie stukken maken van hout. Hier ook de vaak traditionele tattoos. Er zat een vrouw met zowel boven als onder de knie een tatoeage.

Vaak lastig te zien, omdat de huidskleur van deze mensen zo donker is en de tattoos meestal alleen een blauwe kleur hebben en naarmate mensen ouder worden vervagen.

Verderop stond een man langs de weg en hij had de traditionele gezicht tatoeage, toen wij stopten pakte hij zijn speer en ging strak in de houding staan, ook bij hem kon er geen lachje af tijdens het fotograferen.

Na de lunch gingen we naar 'Hong Phoi', waar ook nog enkele mannen(koppensnellers) leven, een uitstervend ras. Het koppensnellen is verboden en ook de gezicht tatoeages willen de jongeren niet meer. Dus het is vooral de categorie 'oude man'. Als je dacht alles te hebben gehad van een slechte weg dan kwamen we bedrogen uit, deze was nog een categorie slechter. Kiezels, keien, zand en feshfesh, oftewel stof! met af en toe een pluk asfalt. Dus het was twee keer een uur gehutsekluts!

In dit dorp waren er nog zo'n 10 mannen met de tatoeages. De eerste 5 waren erg vriendelijk en zongen en dansten een strijdlied voor ons, niet eens zo lang, maar ze waren bekaf aan het eind, dit was wel hilarisch, maar evengoed respect voor deze mannen die toch allen de 80 levensjaren wel gepasseerd zijn! Wij dachten even, straks moeten we nog reanimeren! Hahaha

Nog verder het dorp ingelopen, gevolgd door een schare kinderen. Allerlei ruimtes en een woning bezocht. De ooit gebruikte messen voor het koppensnellen lagen hoog en droog! Het was voor de mensen een teken van kracht als je kop snelde! Je zag nog wel dieren trofeeën in de huizen, maar geen mensenschedels meer.

Nog even langs de koning van het dorp en vervolgens weer terug over de 'bumpy road'. Deels ook weer in het donker. Je gaat hier niet even een avondje stappen of naar de bioscoop in de stad! [e-1f603]

En na weer veilig bij onze overnachtingsplek te zijn aangekomen, een applaus voor onze chauffeurs, wat een kanjers zijn dit!!!

Zo dit was het voor nu.

Groetjes maar weer en tot de volgende keer

Marjo