Deception Island en terug in Ushuaia
Door: Marjo
Blijf op de hoogte en volg Marjo
04 Februari 2016 | Antarctica, Decepción, isla
Inmiddels zijn we weer op de terugweg richting Ushuaia, Zuid-Amerika.
Maar eerst varen we 225 mile (ongeveer 400 km) naar het noorden. 'Deception Island' is het doel. Een paar dagen geleden hoorden we dat we daar niet 'mochten' landen, wat een grote teleurstelling te weeg bracht in onze groep. want het stond wel in onze routebeschrijving! En de plek is heel speciaal, omdat het een met zeewater gevulde vulkaankrater is!
De kraterwand is nog aanwezig, maar er is een gat van 230 meter waardoor je krater dus kan invaren. Het is een smalle doorgang met onder water ook nog een obstakel en de vaak harde wind moeilijk om er in en uit te varen!
Maar gelukkig konden we er toch naar toe, mits we weer vroeg opstonden! Nou dat hadden we er wel voor over. Dit heeft toch allemaal te maken met de beperkte landingen die men toelaat in deze gebieden, wat op zich natuurlijk erg goed is! Blijkbaar was de permissie al aan een ander schip toegekend.
Maar goed met een straffe wind op kop voeren we de krater in 's morgens om 05.30 uur. Knap staaltje navigeren vanaf de brug!
Om 06.00 uur gingen we aan land bij 'Whalers Bay', een walvisstation, dat door een uitbarsting van deze vulkaan in 1969 voor een deel onder as en lava ligt. Er zijn nog wat sloepen en ingestorte gebouwen te zien op het strand. Je loopt op zwart strand en dit voelt een beetje warm aan.
Nadat we allemaal weer aan boord gingen, voeren we naar de andere kant van de krater (Telephone Bay, zonder enige telefoon overigens). Hier hebben we een wandeling gemaakt naar de rand van de krater. Weinig 'wildlife' hier, op een enkele pinguïn, een zeehond en wat vogels na! Hier was ook de mogelijkheid om het water in te gaan, er schijnt een 'hotspring' in deze krater te zijn, maar daar zijn wij niet aan wal gegaan. Ik had nog wel mijn zwempak aan gedaan, maar 2 graden watertemperatuur, 2 graden boven de grond en windkracht 8 vond ik toch echt te gortig om er in te springen! Maar er waren twee stoere reisgenoten die het wel aan durfden! RESPECT!
Tijdens de lunch voeren we de krater weer uit, er lag toen een heel groot cruiseschip bij 'Whalers Bay'.
We zijn nu begonnen aan onze laatste zeemijlen, richting Ushuaia, 880 mile (ongeveer 1500 km). Het was gelijk te merken, dat we weer op de oceaan zaten. De Zuidelijke Oceaan, Atlantische Oceaan en de Grote Oceaan. Ik heb voor de zekerheid maar mijn pleister geplakt tegen zeeziekte! Tot op heden had ik hem niet nodig.
's Middags kregen we een lezing van onze Duitse kok Ralf, over hoe hij het voor elkaar krijgt om voor 150 man eten mee te nemen, met alleen een tussenstop in de Falklands waar nog beperkt eten ingenomen kan worden. Ik vond het boeiend, hij vertelde over de logistieke kant van deze operatie en ook, dat door problemen met de Argentijnen veel uit Nederland komt! (het is natuurlijk ook een Nederlands schip).
Jim vertelde nog over zijn boek over Shackleton dat hij heeft geschreven.
En Gérard had nog een verhaal over ijsbergen en de richting waar ze heen drijven door de stromingen rondom Antarctica.
Ook gingen de buitendekken weer dicht. Er waren weer beduidend minder mensen bij de avondmaaltijd! Er was dus weer meer wind!
De volgende twee dagen zaten we op zee met als slogan: één hand voor het schip en één hand voor jezelf! Voor sommigen tegen dovemansoren gezegd! Vooral een paar oude knarren gedragen zich stronteigenwijs! Maar ze hebben mazzel gehad! en zijn niet onderuit gegaan.
De dagen werden gevuld met lezingen van onder meer: Tobias over bijzondere verschijnselen die met het licht en de zon te maken hebben.
Gérard over de lucht- en zeestromingen rondom Antarctica. En we kregen een kennisquiz over onze reis, met 10 vragen over de Falklands, South-Georgia en Antarctica, een serie met foto's en geluiden en vragen over het schip. Verder veel gelezen.
De laatste dag op het water, de zee werd gelukkig rustiger.
Ali gaf nog een lezing over 'de vrouwen op Antarctica'. Onze laarzen konden weer ingeleverd worden en we kregen nog een leuke diapresentatie van onze reis.
Doordat de tocht zeer voorspoedig v5erliep, werd er contact gezocht met de Chilenen, zij zijn de baas over 'Cape Horn'. Er werd gevraagd of we dichterbij dan de standaard 15 mile mochten komen en dat mocht, we konden tot op 3 mile langs 'Cape Horn' varen en dat in het jaar dat er 400 jaar geleden voor het eerst een Nederlands schip uit Hoorn daar voorbij voer!
Zodra je dichter bij land komt, zie je allerlei 'wildlife', nu hadden we dolfijnen rondom ons schip, die met ons meezwommen.
Als laatste een proost met onze kapitein, maar die smeerde hem al weer snel, vond al die aandacht maar niks. Hahaha
Rekeningen werden betaald en tijdens het diner, werden ook de stafleden die we niet dagelijks zagen voorgesteld. Ook een internationaal gezelschap, maar zij hebben er wel voor gezorgd, dat onze reis onvergetelijk is geworden!
Om ongeveer 18.00 uur waren we bij het begin van het 'Beaglekanaal', hier gingen we voor anker.
De komende nacht om 02.00 uur komt er een loods aan boord om ons naar Ushuaia te brengen.
Nog genoten van een prachtige zonsondergang met mooie luchten!
De andere ochtend meerden we om 07.30 uur aan! Het weer was verschrikkelijk! Het kwam met bakken uit de lucht. Wel jammer want we hadden plannen om nog even het stadje in te gaan, onze vlucht ging pas laat in de middag.
Na het ontbijt en toen het schip was geklaard gingen we van boord, het was een uur of 09.00. We werden met bussen naar de luchthaven gebracht en daar begon voor ons het lange wachten.
Uiteindelijk vlogen we wel een half uur eerder dan de oorspronkelijke tijd. We hadden nog een tussenlanding in Calafate en toen door naar Buenos Aires. We zaten vijf uur in het vliegtuig en het enige wat we kregen was een ongebakken tosti, oftewel twee kleffe boterhammen zonder korst met iets ertussen wat op kaas en ham leek! Echt smerig! Maar ja, er was niks anders, dus toch maar opeten! Wel belachelijk op een vlucht van vijf uur! We konden dus ook niks kopen, dat had ik nog liever gehad.
Toen landden we ook nog op de internationale luchthaven, wat betekende, dat we een stuk verder weg waren van ons hotel, nou ja rest ging snel en na 3/4 uur konden we heerlijk ons bedje in. Dit hotel was niet zo aftands als dat in Ushuaia.
Nou lieve mensen dit was Antarctica, er komt nog één hoofdstuk over Buenos Aires en dan nog de foto's.
Groetjes en tot de volgende keer maar weer.
Maar eerst varen we 225 mile (ongeveer 400 km) naar het noorden. 'Deception Island' is het doel. Een paar dagen geleden hoorden we dat we daar niet 'mochten' landen, wat een grote teleurstelling te weeg bracht in onze groep. want het stond wel in onze routebeschrijving! En de plek is heel speciaal, omdat het een met zeewater gevulde vulkaankrater is!
De kraterwand is nog aanwezig, maar er is een gat van 230 meter waardoor je krater dus kan invaren. Het is een smalle doorgang met onder water ook nog een obstakel en de vaak harde wind moeilijk om er in en uit te varen!
Maar gelukkig konden we er toch naar toe, mits we weer vroeg opstonden! Nou dat hadden we er wel voor over. Dit heeft toch allemaal te maken met de beperkte landingen die men toelaat in deze gebieden, wat op zich natuurlijk erg goed is! Blijkbaar was de permissie al aan een ander schip toegekend.
Maar goed met een straffe wind op kop voeren we de krater in 's morgens om 05.30 uur. Knap staaltje navigeren vanaf de brug!
Om 06.00 uur gingen we aan land bij 'Whalers Bay', een walvisstation, dat door een uitbarsting van deze vulkaan in 1969 voor een deel onder as en lava ligt. Er zijn nog wat sloepen en ingestorte gebouwen te zien op het strand. Je loopt op zwart strand en dit voelt een beetje warm aan.
Nadat we allemaal weer aan boord gingen, voeren we naar de andere kant van de krater (Telephone Bay, zonder enige telefoon overigens). Hier hebben we een wandeling gemaakt naar de rand van de krater. Weinig 'wildlife' hier, op een enkele pinguïn, een zeehond en wat vogels na! Hier was ook de mogelijkheid om het water in te gaan, er schijnt een 'hotspring' in deze krater te zijn, maar daar zijn wij niet aan wal gegaan. Ik had nog wel mijn zwempak aan gedaan, maar 2 graden watertemperatuur, 2 graden boven de grond en windkracht 8 vond ik toch echt te gortig om er in te springen! Maar er waren twee stoere reisgenoten die het wel aan durfden! RESPECT!
Tijdens de lunch voeren we de krater weer uit, er lag toen een heel groot cruiseschip bij 'Whalers Bay'.
We zijn nu begonnen aan onze laatste zeemijlen, richting Ushuaia, 880 mile (ongeveer 1500 km). Het was gelijk te merken, dat we weer op de oceaan zaten. De Zuidelijke Oceaan, Atlantische Oceaan en de Grote Oceaan. Ik heb voor de zekerheid maar mijn pleister geplakt tegen zeeziekte! Tot op heden had ik hem niet nodig.
's Middags kregen we een lezing van onze Duitse kok Ralf, over hoe hij het voor elkaar krijgt om voor 150 man eten mee te nemen, met alleen een tussenstop in de Falklands waar nog beperkt eten ingenomen kan worden. Ik vond het boeiend, hij vertelde over de logistieke kant van deze operatie en ook, dat door problemen met de Argentijnen veel uit Nederland komt! (het is natuurlijk ook een Nederlands schip).
Jim vertelde nog over zijn boek over Shackleton dat hij heeft geschreven.
En Gérard had nog een verhaal over ijsbergen en de richting waar ze heen drijven door de stromingen rondom Antarctica.
Ook gingen de buitendekken weer dicht. Er waren weer beduidend minder mensen bij de avondmaaltijd! Er was dus weer meer wind!
De volgende twee dagen zaten we op zee met als slogan: één hand voor het schip en één hand voor jezelf! Voor sommigen tegen dovemansoren gezegd! Vooral een paar oude knarren gedragen zich stronteigenwijs! Maar ze hebben mazzel gehad! en zijn niet onderuit gegaan.
De dagen werden gevuld met lezingen van onder meer: Tobias over bijzondere verschijnselen die met het licht en de zon te maken hebben.
Gérard over de lucht- en zeestromingen rondom Antarctica. En we kregen een kennisquiz over onze reis, met 10 vragen over de Falklands, South-Georgia en Antarctica, een serie met foto's en geluiden en vragen over het schip. Verder veel gelezen.
De laatste dag op het water, de zee werd gelukkig rustiger.
Ali gaf nog een lezing over 'de vrouwen op Antarctica'. Onze laarzen konden weer ingeleverd worden en we kregen nog een leuke diapresentatie van onze reis.
Doordat de tocht zeer voorspoedig v5erliep, werd er contact gezocht met de Chilenen, zij zijn de baas over 'Cape Horn'. Er werd gevraagd of we dichterbij dan de standaard 15 mile mochten komen en dat mocht, we konden tot op 3 mile langs 'Cape Horn' varen en dat in het jaar dat er 400 jaar geleden voor het eerst een Nederlands schip uit Hoorn daar voorbij voer!
Zodra je dichter bij land komt, zie je allerlei 'wildlife', nu hadden we dolfijnen rondom ons schip, die met ons meezwommen.
Als laatste een proost met onze kapitein, maar die smeerde hem al weer snel, vond al die aandacht maar niks. Hahaha
Rekeningen werden betaald en tijdens het diner, werden ook de stafleden die we niet dagelijks zagen voorgesteld. Ook een internationaal gezelschap, maar zij hebben er wel voor gezorgd, dat onze reis onvergetelijk is geworden!
Om ongeveer 18.00 uur waren we bij het begin van het 'Beaglekanaal', hier gingen we voor anker.
De komende nacht om 02.00 uur komt er een loods aan boord om ons naar Ushuaia te brengen.
Nog genoten van een prachtige zonsondergang met mooie luchten!
De andere ochtend meerden we om 07.30 uur aan! Het weer was verschrikkelijk! Het kwam met bakken uit de lucht. Wel jammer want we hadden plannen om nog even het stadje in te gaan, onze vlucht ging pas laat in de middag.
Na het ontbijt en toen het schip was geklaard gingen we van boord, het was een uur of 09.00. We werden met bussen naar de luchthaven gebracht en daar begon voor ons het lange wachten.
Uiteindelijk vlogen we wel een half uur eerder dan de oorspronkelijke tijd. We hadden nog een tussenlanding in Calafate en toen door naar Buenos Aires. We zaten vijf uur in het vliegtuig en het enige wat we kregen was een ongebakken tosti, oftewel twee kleffe boterhammen zonder korst met iets ertussen wat op kaas en ham leek! Echt smerig! Maar ja, er was niks anders, dus toch maar opeten! Wel belachelijk op een vlucht van vijf uur! We konden dus ook niks kopen, dat had ik nog liever gehad.
Toen landden we ook nog op de internationale luchthaven, wat betekende, dat we een stuk verder weg waren van ons hotel, nou ja rest ging snel en na 3/4 uur konden we heerlijk ons bedje in. Dit hotel was niet zo aftands als dat in Ushuaia.
Nou lieve mensen dit was Antarctica, er komt nog één hoofdstuk over Buenos Aires en dan nog de foto's.
Groetjes en tot de volgende keer maar weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
