Lhasa en een oneerbaar voorstel?

Hallo volgers;
Maar even wat verslagen achter elkaar, dan ben ik weer een beetje bij.
Vandaag gaan we naar het ' Potala Palace'. Het verblijf van de Dalai Lama voordat hij moest vluchten uit Tibet en heel Tibet als 'provincie' met veel geweld bij China werd gevoegd.
Om 12.00 uur zouden we op pad gaan, kregen we ineens te horen, dat ook daar vloeistoffen, zelfs een flesje water niet zijn toegestaan. Dus iedereen als een gek zijn tas weer door spitten. Maar goed uiteindelijk gingen we op pad.
Doordat je geen water mee mocht nemen en je wel eerst ruim 100 meter moest klimmen voor je bij het paleis zelf bent, kan ik zeggen, dat dat op 3000 meter bijna op een zelfmoordpoging gaat lijken. Wat een inspanning zeg! Het paleis is in 1645 gebouwd, de buitenboel was in drie jaar klaar, maar met de binnenboel inclusief de inrichting zijn ze 43 jaar zoet geweest. Ook binnen was het klimmen geblazen, ze zijn hier dol op trappen, trapjes en vooral heel steil en met ongelijke treden. Heel slim, binnen kon je wel weer water kopen, hoezo commercieel? Maar ik heb de top bereikt en wat een prachtig en indrukwekkend gebouw, het was het klimmen wel waard.
Als ik dan de andere dag hoor, dat Brooke (een dertiger) het ook zwaar vond, doet me dan wel goed!
Vervolgens in een klein tentje wat gegeten en met en groepje naar een gebied met steenhouwers gewandeld en een rots tempel ( the Thousand Buddha Cliffside Sculpture), deze is gebouwd voor de arme mensen, al vanaf de 14e eeuw is de rotswand beschilderd met boeddhistische figuren, erg mooi!.
De steenhouwers hadden helaas een dag vrij of zo, maar de stupa met hun werk was wel leuk om te zien, ze bewerken niet alleen de steen, maar schilderen hem ook in allerlei leuke kleurtjes. Terug zou ik met Michellle een riksja nemen, maar natuurlijk is er dan geen te vinden. Uiteindelijk zijn we gaan lopen in de hoop op! Maar we belandden in een Chinees restaurantje voor een colaatje en we hebben daar uiteindelijk met handen en voeten taal erg veel lol gehad met de bezoekers van het restaurantje. Het blijft me verbazen, dat ze als eerste naar je leeftijd vragen, maar vervolgens erg ingewikkeld doen als je hen naar hun leeftijd vraagt. Ik kon zelfs niet uit de voeten met onze bekende voetballers om te vertellen dat ik uit Holland kom. Ze hadden geen idee waar Holland zou moeten liggen, trouwens ook niet waar Australië lag.
Na het colaatje waren we weer fit genoeg om verder te lopen. En uiteindelijk hebben we heerlijk gegeten in een Nepalees restaurant, waar de kok erbij werd gehaald omdat men onze vraag, of we er konden eten niet begrepen werd. Gelukkig hadden ze er wel een Engels menu.
De volgende dag wat door de oude wijk van Lhasa geslenterd.
Verder kregen we te horen, dat we in de trein van Lhasa naar Golmud geen scharen, messen en andere scherpe voorwerpen mogen meenemen, dus bijv. geen zakmes, geen nagelschaartje en. Deze regel was blijkbaar 2 maanden geleden door de regering ingevoerd. Het argument was, omdat we naar 'Oeigoer' gebied zouden gaan en dat zijn momenteel de 'terroristen' van China. Het irriteerde me mateloos, dat ze blijkbaar zomaar je eigendommen kunnen afnemen, als je spullen mee hebt voor eigen gebruik. IK BEN EEN TOERIST, GEEN TERRORIST!
Maar goed er zou geprobeerd worden om onze spullen er toch doorheen te krijgen. In een restaurant hier werkt een Nederlander en ik hoorde van Nico, dat hij 1 November naar Nederland zou gaan, dus kon ik hem mooi vragen of hij mijn spullen mee naar Nederland kon nemen ( ik gun die Chinezen niks van MIJN spullen!)
De andere dag zijn we naar de' Jokhangtempel' geweest, gebouwd in 642. Het geheel heeft een omvang van zo'n 25000 vierkante meter, samen met het 'Barkhor' plein. Mensen lopen in een soort processie met de klok mee, met gebedsmolentjes, gebedskettingen 3 keer om de tempel heen. Een indrukwekkende gebeurtenis en dat elke dag weer! Soms gaan mensen ook in een soort gebed languit op de grond liggen, heel bijzonder om te zien. In de tempel was het heel erg druk, als je niet claustrofobisch bent, kun je het hier met gemak worden! Mensen in de rij met thermoskannen om wat heilig water te krijgen. Maar ook deze tempel weer heel erg mooi, veel bladgoud! wat er blinkt.
's Middags zijn we met nog een paar mensen met het openbaar vervoer naar de ' Sera Monastry' gegaan. Ook dit is één van de grote Gelukpa scholen in Tibet. Bijzonder was het om mee te maken, dat er net een soort van examen was, waarin jonge monniken werden ondervraagt door oudere monniken. In de andere 'Monastry's' hadden we wel alle ruimtes gezien en gehoord waarvoor ze werden gebruikt, maar nu waren we erbij tijdens het gebruik. Het was ooit een hele grote Monastery, maar veel monniken zijn in 1959 gedood en de rest is gevlucht naar India, oa naar Mysore.
's Avonds naar de Nederlander gegaan in het restaurant, alwaar ik vroeg of hij mijn scherpe voorwerpen mee naar Nederland wilde nemen. Nou ik kan je zeggen, hij keek me aan met een blik of dat ik gevraagd had ter plekke de liefde te bedrijven op de bar of zo! Met van die grote verschrikte ogen en hij deed een stap achteruit. Toen was ik er al klaar mee! Wel vertelde hij, dat de controles op het vliegveld nog veel strenger zijn, blijkbaar dus ook als je het land uitgaat en je spullen in je grote bagage zit ben je een gevaar voor de Chinezen!? Ter plekke besloten voorlopig niet meer naar dit idiote land, met deze idiote regels te gaan! Maar ja, nou zit ik nog steeds met mijn 'gevaarlijke' spullen en het heeft er dus helemaal niks mee te maken, dat ik naar 'gevaarlijk' gebied vertrek!
Ze pakken je alles af, geen internet, geen blog, geen google. Je kunt niet eens naar je eigen bank account? Het mot toch niet gekker worden!
Nou ja, morgen vertrekken we met de trein naar Golmud, maar daar vertel later wel over, ik ga nu maar smokkelen, kijken waar dat op uit loopt. Ik had al wel met mezelf afgesproken, mochten ze mijn spullen afpakken, ik ze ter plekke zou vernielen! Ik gun die Chinezen NIKS! Want de anderen hebben intussen hun spullen dik verpakt en als 'art supply' aangeboden bij de trein!
Lieve mensen de groetjes en tot de volgende keer maar weer